چرا با اینکه رؤسای مذاهب اهل تسنن از شاگردان ائمه ما بوده اند ...
تب‌های اولیه
چرا با اینکه رؤسای مذاهب اهل تسنن از شاگردان ائمه ما بوده اند ...
چرا با اینکه رؤسای مذاهب اهل تسنن شاگردان ائمه ما بوده اند اما از مکتب تشیع جدا شده اند؟
با سلام خدمت دوست عزبز
برای پاسخ به این سوال ابتدا باید معنای شاگرد را درآن زمان معنا کنیم نه دراین زمان فکر کنم این طور نگاه به مساله جواب را بهتر برای مان روشن خواهد کرد
این سیستم علم آموزی که فردی بنا بر واحد درسی به اجبار باید در کلاس فلان استاد بنشیند ودر س یاد بگیرد
درآن زمان مطرح نبود و این سیستم آموزش مربوط به زمان ماست و به الطبع تلقی ما ازاستاد و شاگرد آن است که استاد و دانشمند فلان مکتب باید برای هم کیشان و هم مکتبیهای خود تدریس کند و دیگران نمی توانند از علم ایشان استفاده کنند .
درآن زمان این طور نبود که عدهای سود جو علم را برای منافع خویش استعمار بگیرند ودیگران را از آن محروم کنند
واز طرفی نظام آموزشی در آن زمان بسته نبود وهر ائین و مکتبی برای خود کرسی های آموزشی داشت
وهرکس در انتخاب استاد برای خود آزاد بود- همان طور که رکه هایی ازآنرا در حوزه می بینیم- و انتخاب استاد بسته به علم وتدریس و..... توسط دانش پژوهان انتخاب می شد
و هر کس نزد هر فردی از هر مکتبی می توانست درس بخواند وعلم بیاموزد.
امامان ما معدن علم و معرفت بودند واین چیری نبود که فقط شیعیان از آن آگاه باشند
امام معصوم است ومتعلق به همه مردم دنیا و افراد مختلفی برای علم آموزی نزد ایشان زانو می زدند وازعلم امام بهره می بردند.
از طرفی استاد و شاگرد مسلمان بودند ودر مباحث کلامی و فقهی و...مشترکاتی دارند
وآنان نیز ازاین فرصت استفاده کرده ونزد امام معصوم تلمّذ می کردند حال هر کس با نیّتی نزد ایشان می آمد وهرکس برای خود طرز تفکری داشت امام که نمی توانست ایشان را از درس محروم کند ویا برخورد کندو...
امام و شاگردان ایشان با چنین افرادی به بحث و مناظره می نشستند وراه را مشخص می کردند ایشان خواه پند گیرند وخواه ملال.
پس این که شاگردان امام چه کاره بودند و بعدا چه کردند ربطی به منش وطرز تفکر امام ندارد
همان طور که در زمان ما هم هستند که شاگردی از استادی تلمّذ می کند ولی برخلاف سیره ایشان می رود ونظریاتی بر خلاف ایشان می دهد.
برای پاسخ به این سوال ابتدا باید معنای شاگرد را درآن زمان معنا کنیم نه دراین زمان فکر کنم این طور نگاه به مساله جواب را بهتر برای مان روشن خواهد کرد
این سیستم علم آموزی که فردی بنا بر واحد درسی به اجبار باید در کلاس فلان استاد بنشیند ودر س یاد بگیرد
درآن زمان مطرح نبود و این سیستم آموزش مربوط به زمان ماست و به الطبع تلقی ما ازاستاد و شاگرد آن است که استاد و دانشمند فلان مکتب باید برای هم کیشان و هم مکتبیهای خود تدریس کند و دیگران نمی توانند از علم ایشان استفاده کنند .
درآن زمان این طور نبود که عدهای سود جو علم را برای منافع خویش استعمار بگیرند ودیگران را از آن محروم کنند
واز طرفی نظام آموزشی در آن زمان بسته نبود وهر ائین و مکتبی برای خود کرسی های آموزشی داشت
وهرکس در انتخاب استاد برای خود آزاد بود- همان طور که رکه هایی ازآنرا در حوزه می بینیم- و انتخاب استاد بسته به علم وتدریس و..... توسط دانش پژوهان انتخاب می شد
و هر کس نزد هر فردی از هر مکتبی می توانست درس بخواند وعلم بیاموزد.
امامان ما معدن علم و معرفت بودند واین چیری نبود که فقط شیعیان از آن آگاه باشند
امام معصوم است ومتعلق به همه مردم دنیا و افراد مختلفی برای علم آموزی نزد ایشان زانو می زدند وازعلم امام بهره می بردند.
از طرفی استاد و شاگرد مسلمان بودند ودر مباحث کلامی و فقهی و...مشترکاتی دارند
وآنان نیز ازاین فرصت استفاده کرده ونزد امام معصوم تلمّذ می کردند حال هر کس با نیّتی نزد ایشان می آمد وهرکس برای خود طرز تفکری داشت امام که نمی توانست ایشان را از درس محروم کند ویا برخورد کندو...
امام و شاگردان ایشان با چنین افرادی به بحث و مناظره می نشستند وراه را مشخص می کردند ایشان خواه پند گیرند وخواه ملال.
پس این که شاگردان امام چه کاره بودند و بعدا چه کردند ربطی به منش وطرز تفکر امام ندارد
همان طور که در زمان ما هم هستند که شاگردی از استادی تلمّذ می کند ولی برخلاف سیره ایشان می رود ونظریاتی بر خلاف ایشان می دهد.