.:.خیرخواهی درباره خویشتن .:.

هنگامي انسان مي تواند خيرخواه خويشتن باشد كه اولا: حقايقي به عنوان خير و كمال براي وي مطرح شود و ثانيآ: خود براي انسان با اهميت جلوه كند.

اگر خود براي انسان داراي اهميت نباشد، درصدد شناسايي آن چه براي او مفيد يا مضر است، برنخواهد آمد. بر اثر بي توجهي به دو عامل مذكور است كه اغلب انسان ها خيرخواه خويشتن نيستند.

بي اهميت تلقي كردن خود نيز ناشي از عوامل متعددي است كه مهم ترين آن عبارت است از: "به وجود آمدن خود، بدون كوشش و تلاش آزادانه". مي دانيم كه انسان پس از سپري كردن دوران كودكي، بروز خود را در درون خويش احساس مي كند، بدون آن كه تلاشي در جهت به دست آوردن آن كرده باشد. همين عدم تلاش براي به دست آوردن خود، موجب مي شود انسان به آن اهميت ندهد و به بررسي چگونگي پيدايش خود و ماهيات و مختصات آن پردازد.

براي شناسايي خود، بايد به تعليم و تربيت توجه بسيار كرد. متأسفانه جوامعي كه به نقش مذهب و اخلاق در شؤون مختلف زندگي توجه ندارند، براي جان انسان ها ارزشي قايل نيستند تا موجوديت آن را به رسميت بشناسند و در امر تعليم و تربيت به خود توجه وافر داشته باشند. اگر "خود" براي انسان هاي امروز مطرح مي بود، ديگر جان ميليون ها انسان دستخوش تمايلات سودجويانه هواپرستان نمي شد.