جمع بندی دلیل این همه سفارش به تلاوت و قرائت قرآن چیست؟

عرض سلام خدمت شما

تلاوت و قرائت قرآن كريم از اينرو اهميت بسيار دارد و مورد تاكيد قرآن كريم ، رسول اكرم -صلي الله عليه و آله و سلم- و ائمه - عليهم السلام - است زيرا مقدمه ي عمل است ، تا انسان از امري آگاهي نداشته باشد نمي تواند به آن عمل كند و تاكيدات بر امر قرائت و تلاوت قرآن نيز از همين باب است .
در آيه دوم سوره جمعه امر تلاوت بر تزكيه و تعليم مقدم شده است زيرا" تلاوت آيات الهي جنبه مقدماتي دارد و و دو قسمت ديگر يعنى تهذيب و تزكيه نفوس و تعليم كتاب و حكمت دو هدف بزرگ نهائى را تشكيل مى ‏دهد"(1)
در واقع "در عالم تحقق و خارج ، اول علم پيدا مي‏شود ، بعد تزكيه ، چون تزكيه از ناحيه عمل و اخلاق تحقق مي‏يابد ، پس اول بايد به اعمال صالح و اخلاق فاضله عالم شد ، و بعد به آنها عمل كرد تا به تدريج زكات ( پاكي دل ) هم به دست آيد ."(2)

(1)- تفسير نمونه ،ج 24، ص 107
(2)- ترجمة الميزان ،ج 19، ص 447

همچنين در سوره مباركه مزمل بر قرائت قرآن كريم تاكيد شده است :
فَاقْرَؤُوا مَا تَيَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ (مزمل/20)
هر چه از قرآن ميسر مى ‏شود بخوانيد
"بديهى است منظور از تلاوت قرآن در اينجا تلاوتى است به عنوان درس و فراگيرى براى خودسازى و پرورش ايمان و تقوا.

از روايات اسلامى به خوبى استفاده مى ‏شود فضيلت تلاوت قرآن در زياد خواندن آن نيست ، بلكه در خوب خواندن و تدبر و انديشه در آن است."(1)

جالب اينكه در ذيل آيه فوق كه دستور مى ‏دهد آنچه از قرآن براى شما ميسر است بخوانيد فاقرؤوا ما تيسر منه روايتى از امام على بن موسى الرضا (عليهماالسلام‏) آمده است كه از جدش چنين نقل مى‏ فرمايد : ما تيسر منه لكم فيه خشوع القلب و صفاء السر ! : آن مقدار بخوانيد كه در آن خشوع قلب و صفاى باطن و نشاط روحانى و معنوى باشد.(2) و (3)

(1)- تفسير نمونه ، ج 25، ص 200
(2)- مجمع البیان، ج 10، ص 382
(3)- تفسير نمونه ، همان

لذا دليل اين تاكيدات بر قرائت و تلاوت قرآن ، ورود به مقدمات عمل به قرآن و بهره گيري از اين كتاب عزيز و شريف است . در روايات بسياري از روخواني بدون تفكر و عمل ، نهي شده است و بر تلاوت با تفكر و به همراه عمل تاكيد شده است :
قال رسول الله – صلّی الله علیه و آله – : ویلٌ لمن لاکها بین لحییه و لم یتدبّرها.
پیامبر اکرم – صلّی الله علیه و آله – فرمود: وای بر کسی که قرآن را در بین لبهای خود لقلقه کند و در آن تدبر و تفکر نکند.(1)
قال الامام علی – علیه السّلام – : الا لا خیر فی قراءة لا یدبّر فیها.
امام علی – علیه السّلام – فرمود: همانا در قرائتی که در آن تدبر و تفکر نشود، خیری نیست.(2)

امام حسن مجتبی – علیه السلام – فرمودند:
همانا در قرآن چراغ های روشنائی بخش و شفا بخش دردها و گرفتاری های درونی وجود دارد، پس کسی که (خود را) با قرآن جلی دهد چشمانش قوی و روشن می گرددو قلب و درون خویش را صفا خواهد داد، چون که تفکّر و اندیشه (در قرآن سبب) حیات قلبِ آگاه می باشد، همچنان که شخص روشن دل در تاریکی ها به وسیله نور چراغ حرکت می نماید و راه می رود.(3)
قال رسول الله – صلّی الله علیه و آله – : من تعلم القرآن فلم یعمل به و اثر علیه حب الدنیا و زینتها استوجب سخط الله و کان فی الدّرجة مع الیهود و النصاری الذی ینبذون کتاب الله وراء ظهورهم.
پیامبر اکرم – صلّی الله علیه و آله – فرمود: کسی که قرآن را بیاموزد و به آن عمل نکند و دنیا و زینت آن را بر قرآن ترجیح دهد، سزاوار خشم خدا است و در ردیف یهود و نصاری قرار خواهد داشت که کتاب خدا را پشت سر انداخته اند.(4)

(1)- مجمع البیان، ج ۲، ص ۵۵۴
(2)- معانی الاخبار، ص ۶۷
(3)- بحارالأنوار، ج ۷۸، ص ۱۱۲
(4)- جامع الاخبار، ج ۱، ص ۲۲۱

پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم به حضرت امير عليه السلام سفارش نموده و مي فرمايد :
«وَ عَلَیْكَ بِتِلاوَهِ الْقُرْآنِ عَلی كُلِّ حالٍ»(1)
در همه حال و در هر شرایطی قرآن تلاوت كن.
اين تاكيد و توصيه در قرآن كريم هم مطرح شده است :
«فَاقْرَؤُا ما تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآن»(مزمل/20)
آنچه برای شما میسّر است قرآن بخوانید.
حتي در هنگام بيماري و سفر و جهاد ... هم توصيه شده است به هر مقدار كه مي توانيد از قرآن تلاوت كنيد :
... عَلِمَ أَن سَيَكُونُ مِنكُم مَّرْضَى وَآخَرُونَ يَضْرِبُونَ فِي الْأَرْضِ يَبْتَغُونَ مِن فَضْلِ اللَّهِ وَآخَرُونَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَاقْرَؤُوا مَا تَيَسَّرَ مِنْهُ...(مزمل/20)
...[خدا] مى ‏داند كه به زودى در ميانتان بيمارانى خواهند بود و [عده‏ اى] ديگر در زمين سفر مى ‏كنند [و] در پى روزى خدا هستند و [گروهى] ديگر در راه خدا پيكار مى ‏نمايند پس هر چه از [قرآن] ميسر شد تلاوت كنيد...
البته همانگونه كه جناب خير البريه فرمودند علاوه بر الگو گيري ، بحث عدم توقف سير كمالي نيز مطرح است .در روايتي از رسول خدا صلي الله عليه و آله آمده است كه فرمودند : آري من قرآن را براي ژرفايش مي‌خوانم و شما براي ظاهرش.
پرسيدند: اي رسول خدا، ژرفا و بطن قرآن چيست؟
فرمود: من مي‌خوانم و تدبّر در قرآن مي‌كنم و بدان عمل مي‌كنم، ولي شما اين چنين مي‌خوانيد [دست را بر خطوط مرور داد و نماياند كه چشم را مانند دست، تنها بر ظاهر خطوط قرآن عبور مي‌دهيد.](2)
امام صادق (ع) نيز فرمودند: [معارف] كتاب خدا بر چهار چيز است: عبارت، اشارت، لطايف و حقايق. عبارت آن براي عوام، اشارت آن براي خواص و لطايف آن براي اوليا و حقايق آن مخصوص انبياست. (3)
بنابراين هر كس قرآن را تلاوت مي كند و بر اساس عملي كه دارد و مقامي كه در آن است ، بهره ي متفاوت از قرآن كريم مي برد ، بهره اي كه نه توقف پذير نيست .

(1)- وسائل الشیعه، ج 4، ص 839
(2)- كنزالعمال ،ج1، ص622، حديث 2879.
(3)- اصول كافي ، ج 1، ص228

يك دليل ديگر در پاسخ به سوال فوق اين است كه قرآن كريم هر چند صامت است اما گوياست .
حضرت علي عليه السلام درباره صامت بودن قران مي فرمايند :"فالقرآن‌ آمر زاجر و صامت‌ ناطق‌. حجه‌ الله‌ علي‌ خلقه‌. أخذ عليهم‌ ميثاقه‌ و ارتهن‌ عليه‌ أنفسهم‌. أتم‌ نوره‌ و أكمل‌ به‌ دينه‌ و قبض‌ نبيه‌ صلي‌ الله‌ عليه‌ و آله‌ و قد فرغ‌ الي‌ الخلق‌ من‌ أحكام‌ الهدي‌ به‌.
قرآن‌ فرمان‌دهنده‌ است‌ و بازدارنده‌، خاموش‌ است‌ و گوينده‌. حجت‌ خداست‌ بر آفريدگانش‌ كه‌ بدان‌ پيمان‌ گرفته‌ است‌ از ايشان‌ و همگان‌ را نهاده‌ است‌ در گرو آن‌. نور - هدايت‌ - خود را با قرآن‌ تمام‌ گرداند و دين‌ خود را بدان‌ به‌ كمال‌ رساند و جان‌ پيامبر خويش‌ را هنگامي‌ ستاند كه‌ از رساندن‌ احكامي‌ كه‌ موجب‌ رستگاري‌ آفريدگان‌ است‌، فارغ‌ ماند."(1)
پس صامت بودن قرآن كريم به منزله بي روح بودن و يا كم بودن مايه و درون آن -نعوذ بالله- نيست بله توصيف آن را بايد صرفا از زبان قرآن ناطق شنيد :
"«پس‌ فرو فرستاد بر پيامبر (صلی الله علیه واله‌)، قرآن‌ را، نوري‌ كه‌ چراغ‌هاي‌ آن‌ فرو نميرد و چراغي‌ كه‌ افروختگي‌اش‌ كاهش‌ نپذيرد و دريايي‌ كه‌ ژرفاي‌ آن‌ كس‌ نداند و راهي‌ كه‌ پيمودنش‌ رهرو را به‌ گمراهي‌ نكشاند و پرتويي‌ كه‌ فروغ‌ آن‌ تيرگي‌ نگيرد و فرقاني‌ كه‌ نور برهانش‌ خاموش‌ نشود و تبياني‌ كه‌ اركانش‌ ويراني‌ نپذيرد و بهبودي‌ كه‌ در آن‌ بيم‌ بيماري‌ نباشد و ارجمندي‌ كه‌ يارانش‌ را شكست‌ و ناپايداري‌ نباشد و حقي‌ كه‌ ياورانش‌ را زيان‌ و خواري‌ نباشد. پس‌ قرآن‌، معدن‌ ايمان‌ است‌ و ميانجاي‌ آن‌ و چشمه‌ سار دانش‌ است‌ و درياهاي‌ آن‌ و باغستان‌ داد است‌ و انگيزه‌هاي‌ آن‌ و بنياد استوار اسلام‌ است‌.
قرآن‌، واديهاي‌ حقيقت‌ است‌ و سبزه‌زارهاي‌ آن‌ و دريايي‌ است‌ كه‌ بردارندگان‌، آب‌ آن‌ را خشك‌ نگردانند و چشمه‌ سارها كه‌ آب‌ كشندگان‌، آب‌ آن‌ را به‌ ته‌ نرسانند و آبشخورهاست‌ كه‌ در آيندگان‌، آب‌ آن‌ را كم‌ نكنند و منزلگاههاست‌ كه‌ مسافران‌، راهش‌ را گم‌ نكنند و نشانه‌هاست‌ كه‌ روندگان‌، از نظرش‌ دور ندارند و پشته‌هاست‌ كه‌ روي‌ آورندگان‌، از آن‌ نگذرند و آن‌ را نگذارند. خدايش‌ ماية‌ سيرابي‌ دانشمندان‌ كرده‌ است‌ و بهار دلهاي‌ فقيهان‌ و مقصد راههاي‌ پارسايان‌ و دارويي‌ كه‌ از پس‌ آن‌ بيماري‌ نيست‌ و نوري‌ كه‌ با آن‌ تاري‌ نيست‌ و ريسماني‌ كه‌ گرفتنگاه‌ آن‌ استوار است‌ و پناهگاهي‌ كه‌ قلة‌ آن‌ پناهنده‌ را نگاهدارست‌ و ارجمندي‌ هر كه‌ با او دوستي‌ ورزد و امان‌ آن‌ كس‌ كه‌ بدان‌ در شود و راهنماي‌ هر كه‌ بدان‌ اقتدا كند و عذرخواه‌ آن‌ كه‌ آن‌ را مذهب‌ خود گيرد و برهان‌ هر كس‌ كه‌ بدان‌ سخن‌ گويد و آن‌ را پذيرد و گواه‌ هر كه‌ در مخاصمت‌، پشتيبان‌ خويشش‌ شمرد و پيروزي‌ آن‌ كس‌ كه‌ بدان‌ حجت‌ آرد و راهبر آن‌ كه‌ آن‌ را به‌ كار دارد و برندة‌ آن‌ كه‌ آن‌ را كار فرمايد و نشان‌ آن‌ كه‌ در آن‌ بنگرد چنانكه‌ بايد و نگهدار كسي‌ كه‌ خود را بدان‌ از آسيب‌ پايد و دانش‌ كسي‌ كه‌ آن‌ را نيك‌ به‌ خاطر سپارد و حديث‌ كسي‌ كه‌ از آن‌ روايت‌ كند و حكم‌ آن‌ كس‌ كه‌ خواهد حكم‌ دهد»."(2)
حال توصيه نبي اكرم -صلي الله عليه و آله و سلم - بر حضرت امير عليه السلام مبني بر قرائت مداوم قرآن ، شايد تاكيد بر برداشت مستمر از اين خزانه ي بي بديل الهي و غور در ژرفناي بي انتهايش و صيد در و گهرهاي ارزشمند آن و رهآوردهاي بي بديلش براي خويشتن و مردم است به فراخور حالشان . او - عليه السلام - كه ثقل اصغر است با تكيه و به پشتيباني ثقل اكبر - قران كريم - مي تواند بيانگر معارف الهي در سطح فهم مردم براي آنان باشد .

(1)- نهج البلاغه ، خطبه‌ 183، ص‌ 194
(2)- همان ، خطبه‌ 198، ص‌ 234

با سلام خدمت شما
خير بزرگوار ، برخورد اينگونه با قرآن درست نيست .
راه صحيح يافتن پاسخ پرسشها ، تحقيق و پرس و جو و مداقه و مطالعه و مشورت است .
منظور از تلاوت قران و انس با قران نيز ، تدبر و فهم و تعقل در آن است نه اينكه اينگونه استفاده هايي از قران بكنيم .

با سلام

همونطور كه قبلا هم عرض شد در برخورد با مسائل بايد از راهكارهايي كه خداوند در قران كريم براي ما ارائه نموده است استفاده كنيم من جمله مشورت :" و امرهم شوري بينهم ... ، پرس و جو(تحقيق) "فاسئلو ا اهل الذكر ان كنتم لا تعلمون"و توكل به خدا " واذا عزمت فتوكل علي الله "
البته در خصوص استخاره كه در جاي ديگري عرض كرديم در مورد حيرت است يعني شما پس از مشورت و تحقيق همچنان نتوانيد يك راه را انتخاب نماييد آنگاه نوبت به استخاره مي رسد .
لذا بايد در قران بيانديشيم و راه كارهاي اساسي را در كارها و تصميماتمان از ان كتاب شريف اخذ نماييم .

علت تاكيد به تلاوت و قرائت قرآن

پرسش:
دلیل این همه سفارش به تلاوت و قرائت قرآن چیست؟ تأکیدات نقلی زیادی برتلاوت و قرائت قرآن وجود دارد.خوانده شدن قرآن بر مردم، مقدّم بر تزکیه و تعلیم است(جمعه:2)
دستور داده شده است که هر چه می توانیم قرآن بخوانیم(مزمل:20)

پاسخ:
تلاوت و قرائت قرآن كريم از اينرو اهميت بسيار دارد و مورد تاكيد قرآن كريم ، رسول اكرم -صلي الله عليه و آله و سلم- و ائمه - عليهم السلام - است زيرا مقدمه ي عمل است ، تا انسان از امري آگاهي نداشته باشد نمي تواند به آن عمل كند و تاكيدات بر امر قرائت و تلاوت قرآن نيز از همين باب است .
در آيه دوم سوره جمعه امر تلاوت بر تزكيه و تعليم مقدم شده است زيرا" تلاوت آيات الهي جنبه مقدماتي دارد و و دو قسمت ديگر يعنى تهذيب و تزكيه نفوس و تعليم كتاب و حكمت دو هدف بزرگ نهائى را تشكيل مى ‏دهد"(1)
در واقع "در عالم تحقق و خارج ، اول علم پيدا مي‏شود ، بعد تزكيه ، چون تزكيه از ناحيه عمل و اخلاق تحقق مي‏يابد ، پس اول بايد به اعمال صالح و اخلاق فاضله عالم شد ، و بعد به آنها عمل كرد تا به تدريج زكات ( پاكي دل ) هم به دست آيد ."(2)
همچنين در سوره مباركه مزمل بر قرائت قرآن كريم تاكيد شده است :
فَاقْرَؤُوا مَا تَيَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ (3)
هر چه از قرآن ميسر مى ‏شود بخوانيد
"بديهى است منظور از تلاوت قرآن در اينجا تلاوتى است به عنوان درس و فراگيرى براى خودسازى و پرورش ايمان و تقوا.
از روايات اسلامى به خوبى استفاده مى ‏شود فضيلت تلاوت قرآن در زياد خواندن آن نيست ، بلكه در خوب خواندن و تدبر و انديشه در آن است."(4)
جالب اينكه در ذيل آيه فوق كه دستور مى ‏دهد آنچه از قرآن براى شما ميسر است بخوانيد فاقرؤوا ما تيسر منه روايتى از امام على بن موسى الرضا (عليهماالسلام‏) آمده است كه از جدش چنين نقل مى‏ فرمايد : ما تيسر منه لكم فيه خشوع القلب و صفاء السر ! : آن مقدار بخوانيد كه در آن خشوع قلب و صفاى باطن و نشاط روحانى و معنوى باشد.(5) و (6)

مي توان دليل اين تاكيدات بر قرائت و تلاوت قرآن را ، ورود به مقدمات عمل به قرآن و بهره گيري از اين كتاب عزيز و شريف دانست . در روايات بسياري از روخواني بدون تفكر و عمل ، نهي شده است و بر تلاوت با تفكر و به همراه عمل تاكيد شده است :
قال رسول الله – صلّی الله علیه و آله – : ویلٌ لمن لاکها بین لحییه و لم یتدبّرها.
پیامبر اکرم – صلّی الله علیه و آله – فرمود: وای بر کسی که قرآن را در بین لبهای خود لقلقه کند و در آن تدبر و تفکر نکند.(7)
قال الامام علی – علیه السّلام – : الا لا خیر فی قراءة لا یدبّر فیها.
امام علی – علیه السّلام – فرمود: همانا در قرائتی که در آن تدبر و تفکر نشود، خیری نیست.(8)
امام حسن مجتبی – علیه السلام – فرمودند:
همانا در قرآن چراغ های روشنائی بخش و شفا بخش دردها و گرفتاری های درونی وجود دارد، پس کسی که (خود را) با قرآن جلی دهد چشمانش قوی و روشن می گرددو قلب و درون خویش را صفا خواهد داد، چون که تفکّر و اندیشه (در قرآن سبب) حیات قلبِ آگاه می باشد، همچنان که شخص روشن دل در تاریکی ها به وسیله نور چراغ حرکت می نماید و راه می رود.(9)
قال رسول الله – صلّی الله علیه و آله – : من تعلم القرآن فلم یعمل به و اثر علیه حب الدنیا و زینتها استوجب سخط الله و کان فی الدّرجة مع الیهود و النصاری الذی ینبذون کتاب الله وراء ظهورهم.
پیامبر اکرم – صلّی الله علیه و آله – فرمود: کسی که قرآن را بیاموزد و به آن عمل نکند و دنیا و زینت آن را بر قرآن ترجیح دهد، سزاوار خشم خدا است و در ردیف یهود و نصاری قرار خواهد داشت که کتاب خدا را پشت سر انداخته اند.(10)

پرسش:
چرا به حضرت علی که قرآن ناطق است، وصیت می شود که در همه حال قرآن بخواند؟

پاسخ:
پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم به حضرت امير عليه السلام سفارش نموده و مي فرمايد :
«وَ عَلَیْكَ بِتِلاوَهِ الْقُرْآنِ عَلی كُلِّ حالٍ»(11)
در همه حال و در هر شرایطی قرآن تلاوت كن.
اين تاكيد و توصيه در قرآن كريم هم مطرح شده است :
«فَاقْرَؤُا ما تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآن»(12)
آنچه برای شما میسّر است قرآن بخوانید.
حتي در هنگام بيماري و سفر و جهاد ... هم توصيه شده است به هر مقدار كه مي توانيد از قرآن تلاوت كنيد :
... عَلِمَ أَن سَيَكُونُ مِنكُم مَّرْضَى وَآخَرُونَ يَضْرِبُونَ فِي الْأَرْضِ يَبْتَغُونَ مِن فَضْلِ اللَّهِ وَآخَرُونَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَاقْرَؤُوا مَا تَيَسَّرَ مِنْهُ...(13)
...[خدا] مى ‏داند كه به زودى در ميانتان بيمارانى خواهند بود و [عده‏ اى] ديگر در زمين سفر مى ‏كنند [و] در پى روزى خدا هستند و [گروهى] ديگر در راه خدا پيكار مى ‏نمايند پس هر چه از [قرآن] ميسر شد تلاوت كنيد...
علت اين تاكيدات را مي توان علاوه بر الگو گيري ، بحث عدم توقف سير كمالي، مطرح نمود.در روايتي از رسول خدا صلي الله عليه و آله آمده است كه فرمودند : آري من قرآن را براي ژرفايش مي‌خوانم و شما براي ظاهرش.
پرسيدند: اي رسول خدا، ژرفا و بطن قرآن چيست؟

فرمود: من مي‌خوانم و تدبّر در قرآن مي‌كنم و بدان عمل مي‌كنم، ولي شما اين چنين مي‌خوانيد [دست را بر خطوط مرور داد و نماياند كه چشم را مانند دست، تنها بر ظاهر خطوط قرآن عبور مي‌دهيد.](14)
امام صادق (ع) نيز فرمودند: [معارف] كتاب خدا بر چهار چيز است: عبارت، اشارت، لطايف و حقايق. عبارت آن براي عوام، اشارت آن براي خواص و لطايف آن براي اوليا و حقايق آن مخصوص انبياست. (15)
بنابراين هر كس قرآن را تلاوت مي كند و بر اساس عملي كه دارد و مقامي كه در آن است ، بهره ي متفاوت از قرآن كريم مي برد ، بهره اي بويژه در خصوص اوليا و انبيا عليهم السلام ، توقف پذير نيست . دليل ديگر در پاسخ به سوال فوق اين است كه قرآن كريم هر چند صامت است اما گوياست .صامت بودن قرآن كريم به منزله بي روح بودن و يا كم بودن مايه و درون آن -نعوذ بالله- نيست بله توصيف آن را بايد صرفا از زبان قرآن ناطق شنيد :

"«پس‌ فرو فرستاد بر پيامبر (صلی الله علیه واله‌)، قرآن‌ را، نوري‌ كه‌ چراغ‌هاي‌ آن‌ فرو نميرد و چراغي‌ كه‌ افروختگي‌اش‌ كاهش‌ نپذيرد و دريايي‌ كه‌ ژرفاي‌ آن‌ كس‌ نداند و راهي‌ كه‌ پيمودنش‌ رهرو را به‌ گمراهي‌ نكشاند و پرتويي‌ كه‌ فروغ‌ آن‌ تيرگي‌ نگيرد و فرقاني‌ كه‌ نور برهانش‌ خاموش‌ نشود و تبياني‌ كه‌ اركانش‌ ويراني‌ نپذيرد و بهبودي‌ كه‌ در آن‌ بيم‌ بيماري‌ نباشد و ارجمندي‌ كه‌ يارانش‌ را شكست‌ و ناپايداري‌ نباشد و حقي‌ كه‌ ياورانش‌ را زيان‌ و خواري‌ نباشد. پس‌ قرآن‌، معدن‌ ايمان‌ است‌ و ميانجاي‌ آن‌ و چشمه‌ سار دانش‌ است‌ و درياهاي‌ آن‌ و باغستان‌ داد است‌ و انگيزه‌هاي‌ آن‌ و بنياد استوار اسلام‌ است‌.

قرآن‌، وادي هاي‌ حقيقت‌ است‌ و سبزه‌زارهاي‌ آن‌ و دريايي‌ است‌ كه‌ بردارندگان‌، آب‌ آن‌ را خشك‌ نگردانند و چشمه‌ سارها كه‌ آب‌ كشندگان‌، آب‌ آن‌ را به‌ ته‌ نرسانند و آبشخورهاست‌ كه‌ در آيندگان‌، آب‌ آن‌ را كم‌ نكنند و
منزلگاههاست‌ كه‌ مسافران‌، راهش‌ را گم‌ نكنند و نشانه‌هاست‌ كه‌ روندگان‌، از نظرش‌ دور ندارند و پشته‌هاست‌ كه‌ روي‌ آورندگان‌، از آن‌ نگذرند و آن‌ را نگذارند. خدايش‌ ماية‌ سيرابي‌ دانشمندان‌ كرده‌ است‌ و بهار دلهاي‌ فقيهان‌ و مقصد راههاي‌ پارسايان‌ و دارويي‌ كه‌ از پس‌ آن‌ بيماري‌ نيست‌ و نوري‌ كه‌ با آن‌ تاري‌ نيست‌ و ريسماني‌ كه‌ گرفتنگاه‌ آن‌ استوار است‌ و پناهگاهي‌ كه‌ قلة‌ آن‌ پناهنده‌ را نگاهدارست‌ و ارجمندي‌ هر كه‌ با او دوستي‌ ورزد و امان‌ آن‌ كس‌ كه‌ بدان‌ در شود و راهنماي‌ هر كه‌ بدان‌ اقتدا كند و عذرخواه‌ آن‌ كه‌ آن‌ را مذهب‌ خود گيرد و برهان‌ هر كس‌ كه‌ بدان‌ سخن‌ گويد و آن‌ را پذيرد و گواه‌ هر كه‌ در مخاصمت‌، پشتيبان‌ خويشش‌ شمرد و پيروزي‌ آن‌ كس‌ كه‌ بدان‌ حجت‌ آرد و راهبر آن‌ كه‌ آن‌ را به‌ كار دارد و برندة‌ آن‌ كه‌ آن‌ را كار فرمايد و نشان‌ آن‌ كه‌ در آن‌ بنگرد چنانكه‌ بايد و نگهدار كسي‌ كه‌ خود را بدان‌ از آسيب‌ پايد و دانش‌ كسي‌ كه‌ آن‌ را نيك‌ به‌ خاطر سپارد و حديث‌ كسي‌ كه‌ از آن‌ روايت‌ كند و حكم‌ آن‌ كس‌ كه‌ خواهد حكم‌ دهد»."(16)

حال توصيه نبي اكرم -صلي الله عليه و آله و سلم - بر حضرت امير عليه السلام مبني بر قرائت مداوم قرآن ، شايد تاكيد بر برداشت مستمر از اين خزانه ي بي بديل الهي و غور در ژرفناي بي انتهايش و صيد در و گهرهاي ارزشمند آن و رهآوردهاي بي بديلش براي خويشتن و مردم است به فراخور حالشان . او - عليه السلام - كه ثقل اصغر است با تكيه و به پشتيباني ثقل اكبر - قران كريم - مي تواند بيانگر معارف الهي در سطح فهم مردم براي آنان باشد .

(1)- تفسير نمونه ،ج 24، ص 107
(2)- ترجمة الميزان ،ج 19، ص 447
(3)- مزمل/20
(4)- تفسير نمونه ، ج 25، ص 200
(5)- مجمع البیان، ج 10، ص 382
(6)- تفسير نمونه ، همان
(7)-مجمع البیان، ج ۲، ص ۵۵۴
(8)-معانی الاخبار، ص ۶۷
(9)-بحارالأنوار، ج ۷۸، ص ۱۱۲
(10)- جامع الاخبار، ج ۱، ص ۲۲۱
(11)- وسائل الشیعه، ج 4، ص 839
(12)- مزمل/20
(13)- مزمل/20
(14)- كنزالعمال ،ج1، ص622، حديث 2879
(15)- اصول كافي ، ج 1، ص228
(16)- نهج البلاغه ، خطبه‌ 198، ص‌ 234

كليد واژه ها : تلاوت قرآن ، تفكر، خودسازي، خشوع قلب،چراغ هدايت، مقام عملي