مجلس ابن زیاد - کوفه

عبیداللّه زیاد چون از ورود اهل بیت به کوفه آگه شد، مردم کوفه را از خاصّ و عام اذن عامّ داد لاجرم مجلس او از حاضر و بادی انجمن آکنده شد،

آنگاه امر کرد تا سر حضرت سید الشهداء (ع) را حاضر مجلس کنند، پس آن سر مقدّس را به نزد او گذاشتند،

از دیدن آن سر مقدّس سخت شاد شد و تبسّم نمود، و او را چوبی در دست بود که سر آن چوب را به دندان ثنایای جناب امام حسین (ع) می زد و می گفت :حسین را دندانهای نیکو بوده .

زید بن ارقم که از اصحاب رسول خدا (ص) بوده در این وقت پیرمردی گشته در مجلس آن مَیشوم حاضر بود، چون این بدید گفت :

ای پسر زیاد! قضیب خود را از این لبهای مبارک بردار، سوگند به خداوندی که جز او خداوندی نیست که من مکرّر دیدم رسول خدا (ص)را که بر این لبها بوسه می زد، این بگفت و سخت بگریست .

ابن زیاد گفت : خدا چشمهای ترا بگریاند ای دشمن خدا، آیا گریه می کنی که خدا به ما فتح و نصرت داده است ؟

اگر نه این بود که پیر فرتوت (سالخورده و خرف شده ) گشته ای وعقل تو زایل شده می فرمودم تا سرت را از تن دور کنند.

آنگاه عیالات جناب امام حسین (ع) را چو اسیران روم در مجلس آن ملعون وارد کردند.

راوی گفت : که داخل آن مجلس شد جناب زینب (س)خواهر امام حسین (ع )متنکره و پوشیده بود

پست ترین جامه های خود را و به کناری از قصر الا ماره رفت و آنجا بنشست و کنیزکان در اطرافش در آمدند و او را احاطه کردند.

ابن زیاد گفت : این زن که بود که خود را کناری کشید؟ کسی جوابش نداد، دیگر باره پرسید پاسخ نشنید، تا مرتبه سوّم یکی از کنیزان گفت : این زینب دختر فاطمه دختر رسول خدا (س) است !

ابن زیاد چون این بشنید رو به سوی او کرد و گفت : حمد خدای را که رسوا کرد شما را و کشت شما را و ظاهر گردانید دروغ شما را.

جناب زینب (س)فرمود: حمد خدا را که ما را گرامی داشت به محمّد (ص) پیغمبر خود و پاک و پاکیزه داشت ما را از هر رجسی و آلایشی همانا رسوا می شود فاسق و دروغ می گوید فاجر و ما بحمد اللّه از آنان نیستیم و آنها دیگرانند.

ابن زیاد گفت : چگونه دیدی کار خدا را با برادر و اهل بیت تو؟ جناب زینب (س) فرمود: ندیدم از خدا جز نیکی و جمیل را؛ چه آل رسول جماعتی بودند

که خداوند از برای قربت محلّ و رفعت مقام حکم شهادت بر ایشان نگاشته بود لاجرم به آنچه خدا از برای ایشان اختیار کرده بود اقدام کردند

و به جانب مضجع خویش شتاب کردند ولکن زود باشد که خداوند ترا و ایشان را در مقام پرسش باز دارد

و ایشان با تو احتجاج و مخاصمت کنند، آن وقت ببین غلبه از برای کیست مادر تو بر تو بگرید ای پسر مرجانه .

ابن زیاد از شنیدن این کلمات در خشم شد و گویا قصد اذّیت یا قتل آن مکرمه کرد.

عَمْرو بن حُرَیث که حاضر مجلس بود اندیشه او را به قتل زینب (س) دریافت از در اعتذار بیرون شد

که ای امیر! او زنی است وبر گفته زنان مؤ اخذه نباید کرد، پس ابن زیاد گفت که خدا شفا داد دل مرا از قتل برادر طاغی تو و متمرّدان اهل بیت تو.

جناب زینب (س) رقّت کرد و بگریست و گفت : بزرگ ما را کشتی و اصل و فرع ما را قطع کردی و از ریشه برکندی اگر شفای تو در این بود پس شفا یافتی

و به روایت ابن نما فرمود که من عجب دارم از کسی که شفای او به کشتن ائمّه خود حاصل می شود و حال آنکه می داند که در آن جهان از وی انتقام خواهند کشید(1).

ادامه در پست بعدی