آیا از نظر امام علی (ع) ابوبکر شجاع ترین انسان است؟

سلام بزرگوار

ابتدا از پاسخگوییتان تشکر می کنم ولی ظاهرا این دو نفر مجهول نیستند:

اولی که در ثقات ابن حبان شرح حالش آمده است: عبد الله بن مُحَمَّد بن أبي ثُمَامَة الْأنْصَارِيّ أَبُو بكر من أهل الْبَصْرَة يروي عَن الْأنْصَارِيّ وَأهل الْعرَاق ثَنَا عَنهُ عبد الله بن قَحْطَبَةَ وَغَيره من شُيُوخنَا ( ثقات ابن حبان ج8 ص 365)

در مورد دومی هم شخصی داریم که نام کاملش الحسن بن عَليّ بن عَبْد الله المُقْرِئ است که ظاهرا از مشایخ خطیب بغدادی بوده است. ولی فکر نمی کنم از نظر زمانی به زمان البزار بخورد.

سلام بر شما گرامی

بحث سندی روایت حل شد . حالا اگر اجازه بدهید به قرائن و شواهد تاریخی ای بپردازیم که ممکن است برای تقویت این روایت از آنها استفاده بشود.

در این روایت به ماجرای ساخت سایه بان ( عریش) در جنگ بدر برای پیامبر و اینکه ابوبکر آن هنگام در کنار حضرت رسول بود اشاره شده است.: ( [=arial black] أبو بكر - رضي الله عنه - إنه لما كان يوم بدر جعلنا لرسول الله - صلى الله عليه وسلم - عريشا فقلنا : من يكون مع رسول الله - صلى الله عليه وسلم - ليلا ) ( مسند بزار)

با جستجویی که من انجام دادم فهمیدم که این خبر یک خبر مشهور بوده است و در منابع دیگر ( حتی در بعضی از آنها به روایت حضرت علی) هم آمده است:

(( مسجد بدر در محل سایه بانی ( عریش) بوده که در جنگ بدر برای پیامبر اکرم ساخته شد و این مسجد اکنون در میان دشت و در میان نخلها در کنر چشمه ای قرار دارد)) ( الوفا الوفاء سمهودی ج 4 ص 1026)

أخرج ابن عساكر عن أبي هريرة قال: تباشرت الملائكة يوم بدر، فقالوا: أما ترون الصديق مع رسول الله -صلى الله عليه وسلم- في العريش؟ ( تاریخ الخلفا سیوطی ص 32)

وأخرج أبو يعلى، والحاكم، وأحمد، عن علي قال: قال لي رسول الله -صلى الله عليه وسلم- يوم بدر ولأبي بكر: "مع أحدكما جبريل، ومع الآخر ميكائيل. ( تاریخ الخلفا سیوطی ص32)

(أخرجه أبو يعلى في مسنده "340/1"، وأحمد في المسند "117/1" بنحوه، والحاكم في المستدرك "68/3". وقال الحاكم: هذا حديث صحيح الإسناد ولم يخرجاه. ووافقه الذهبي.)

قال ابن إسحاق: ثم عدل رسول الله صلى الله عليه وسلم الصفوف، ورجع إلى العريش فدخله، ومعه فيه أبو بكر الصديق، ليس معه فيه غيره، ورسول الله صلى الله عليه وسلم يناشد ربه ما وعده من النصر، ويقول فيما يقول: اللهم إن تهلك هذه العصابة اليوم لا تعبد. وأبو بكر يقول: يا نبى الله، بعض مناشدتك ربك، فإن الله منجز لك ما وعدك. وقد خفق رسول الله صلى الله عليه وسلم خفقة وهو في العريش، ثم انتبه فقال: أبشر يا أبا بكر، أتاك نصر الله هذا جبريل آخذ بعنان فرس يقوده، على ثناياه النقع [ يعنى الغبار ]. ( سیره ابن هشام ج 2 ص 457)

ثم عدل رسول الله صلى الله عليه وسلم الصفوف ورجع إلى العريش ودخله ومعه فيه أبو بكر ليس معه فيه غيره ورسول الله صلى الله عليه وسلم يناشد ربه ما وعده من النصر ويقول فيما يقول اللهم إنك إن تهلك هذه العصابة اليوم يعنى المسلمين لا تعبد بعد اليوم وأبو بكر يقول يا نبى الله بعض مناشدتك ربك فإن الله عز وجل منجز لك ما وعدك. ( تاریخ طبری ج2 ص 149)

فَذَكَرَ الْحَدِيثَ فِي يَوْمِ بَدْرٍ إِلَى أَنْ قَالَ: «فَكَانَ رَسُولُ اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فِي الْعَرِيشِ هُوَ وَأَبُو بَكْرٍ وَمَا معهما غيرهما وقد تدانا الْقَوْمُ بَعْضُهُمْ مِنْ بَعْضِهِمْ فَجَعَلَ رَسُولُ اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يُنَاشِدُ رَبَّهُ مَا وَعَدَهُ مِنْ نَصْرِهِ، وَيَقُولُ: اللهُمَّ إِنَّكَ إِنْ تُهْلِكْ هَذِهِ الْعِصَابَةَ [الْيَوْمَ] لَا تُعْبَدْ، وَأَبُو بَكْرٍ يَقُولُ: بَعْضَ مُنَاشَدَتِكَ لِرَبِّكَ يَا رَسُولَ اللَّه، فَإِنَّ اللَّه مُوفِيكَ مَا وَعَدَكَ مِنْ نَصْرِهِ، وَخَفَقَ رسول اللَّه صلى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ خَفْقَةً ثُمَّ هَبَّ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: أَبْشِرْ يَا أَبَا بَكْرٍ أَتَاكَ نَصْرُ اللَّه هَذَا جِبْرِيلُ آخِذٌ بِعِنَانِ فَرَسِهِ يَقُودُهُ عَلَى ثَنَايَاهُ النَّقْعُ- يَعْنِي الْغُبَارُ- ثُمَّ خَرَجَ رَسُولُ اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَعَبَّأَ أَصْحَابَهُ وَهَيَّأَهُمْ وَقَالَ لَا يَعْجَلَنَّ رَجُلٌ بِقِتَالٍ حَتَّى نُؤْذِنَهُ فَإِذَا أكثبوكم القوم- يقول اقْتَرَبُوا مِنْكُمْ- فَانْضَحُوهُمْ عَنْكُمْ بِالنَّبْلِ، ثُمَّ تَزَاحَمَ النَّاسُ فَلَمَّا تَدَانَا بَعْضُهُمْ مِنْ بَعْضٍ خَرَجَ رَسُولُ اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَأَخَذَ حَفْنَةً مِنْ حَصْبَاءٍ ثُمَّ اسْتَقْبَلَ بِهَا قُرَيْشًا فَنَفَحَ بِهَا فِي وُجُوهِهِمْ وَقَالَ شَاهَتِ الْوُجُوهُ- يَقُولُ قَبُحَتِ الْوُجُوهُ- ثُمَّ قَالَ رَسُولُ اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ احْمِلُوا يَا مَعْشَرَ الْمُسْلِمِينَ فَحَمَلَ الْمُسْلِمُونَ وَهَزَمَ اللَّه قُرَيْشًا وَقُتِلَ مَنْ قُتِلَ مِنْ أَشْرَافِهِمْ وَأُسِرَ مَنْ أُسِرَ مِنْهُمْ. ( دلایل النبوه بیهقی ج3 ص 81)

قال الجاحظ والحجة العظمى للقائلين بتفضيل علي عليه السلام قتله الاقران، وخوضه الحرب، وليس له في ذلك كبير فضيلة، لان كثرة القتل والمشي بالسيف إلى الاقران، لو كان من أشد المحن وأعظم الفضائل، وكان دليلا على الرياسة والتقدم، لوجب أن يكون للزبير وأبى دجانة ومحمد بن مسلمة، وابن عفراء، والبراء بن مالك من الفضل ما ليس لرسول الله صلى الله عليه وآله، لأنه لم يقتل بيده الا رجلا واحدا ولم يحضر الحرب يوم بدر، ولا خالط الصفوف وإنما كان معتزلا عنهم في العريش ومعه أبو بكر، وأنت ترى الرجل الشجاع قد يقتل الاقران، ويجندل الابطال، وفوقه من العسكر من لا يقتل ولا يبارز، وهو الرئيس أو ذوي الرأي، والمستشير في الحرب، لان للرؤساء من الاكتراث والاهتمام وشغل البال والعناية والتفقد ما ليس لغيرهم، ولان الرئيس هو المخصوص بالمطالبة، وعليه مدار الأمور، وبه يستبصر المقاتل، ويستنصر، وباسمه ينهزم العدو، ولو لم يكن له الا أن الجيش لو ثبت وفر هو لم يغن ثبوت الجيش كله، وكانت الدبرة عليه، ولو ضيع القوم جميعا وحفظ هو لانتصر وكانت الدولة له، ولهذا لا يضاف النصر والهزيمة الا إليه، ففضل أبى بكر بمقامه في العريش مع رسول الله يوم بدر أعظم من جهاد علي عليه السلام ذلك اليوم، وقتله ابطال قريش.( شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدبد ج 13 ص 277)

وَعَدَّلَ رَسُول اللَّه صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ الصُّفُوف، وَرجع إِلَى الْعَريش وَمَعَهُ أَبُو بكر، وَسَائِر أَصْحَابه بارزون لِلْقِتَالِ، إِلَّا سعد بن معَاذ فِي قوم من الْأَنْصَار فَإِنَّهُم كَانُوا وقوفا على بَاب الْعَريش يحْمُونَ الرَّسُول صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ. ( الدرر في اختصار المغازي والسير ابن عبد البر ص 106)

حتی در کتب شیعه هم به این جریان اشاره شده است:

فقال قائل: كان أبو بكر مع النبي (ص) في عريشة يدبرها فقال المأمون: لقد جئت بها عجيبة! أكان يدبر دون النبي (ص) أو معه فيشركه أو لحاجة النبي (ص) إلى رأي أبي بكر؟ أي الثلاث أحب إليك أن تقول؟ فقال: أعوذ بالله من أن أزعم أنه يدبر دون النبي (ص) أو يشركه أو بافتقار من النبي (ص) إليه قال: فما الفضيلة في العريش؟ فإن كانت فضيلة أبي بكر بتخلفه عن الحرب فيجب أن يكون كل متخلف فاضلا أفضل من المجاهدين والله عز وجل يقول: (لا يستوي القاعدون من المؤمنين غير أولي الضرر والمجاهدون في سبيل الله بأموالهم وأنفسهم فضل الله المجاهدين بأموالهم وأنفسهم على القاعدين درجة وكلا وعد الله الحسنى وفضل الله المجاهدين على القاعدين أجرا عظيما) الاية. ( عیون الاخبار الرضا ج 1 ص 205)

ترجمه فارسی: یکی از حاضران گفت: ابو بکر در سایبان خود با رسول خدا بود و جنگ را رهبري میکرد، مأمون گفت: حرف عجیبی میزنی! بگو آیا جداي از پیغمبر تدبیر جنگ را بعهده گرفته بود یا با نظر پیغمبر و بشرکت با او- صلوات اللَّه علیه- یا براي اینکه رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله به رأي و رهبري نمودن او نیاز داشت، کدام این سه امر را بیشتر خوشداري بگوئی؟ مرد گفت: پناه بخدا میبرم اگر گمان کنم با رسول خدا در تدبیر نیرو شرکت داشت، و یا اینکه خود بتنهائی تصمیم میگرفت، و یا اینکه بگویم رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله به رأي او محتاج بود گفت: پس چه فضیلتی دارد در سایبان نشستن و مجاهدین را دیدن؟ و چنانچه فضیلت ابو بکر بترك جهاد و نرفتن بمیدان بوده، پس لازمهاش اینست که هر متخلّف و تارك جنگی را بر مجاهدین ترجیح دهیم، با اینکه خداوند عزّ و جلّ میفرماید: لا یَسْتَوِي الْقاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ غَیْرُ أُولِی الضَّرَرِ- الخ مساوي و برابر نیستند آن اشخاصی که عذري ندارند از رفتن بمیدان نبرد، و خودداري میکنند و بجنگ نمی روند با کسانی که مال و جان خود را در راه خدا و جهاد بذل میکنند، زیرا خداوند مقام مجاهدین بمال و جان را برتر نمود از آنان که در خانه مینشینند و از جنگ کناره میگیرند، اگر چه خداوند بهمه مؤمنین وعده نیکو داده است، ولی مجاهدین را بر کناره گیران از جنگ به مزدي بزرگ برتري داده است.

سلام

دلایلی که برای رد این روایت تا کنون آورده شد خوب بود اما کافی نبود. دقت داشته باشید که ما می خواهیم احتجاج کنیم بنابراین دلیل باید محکم باشد.

من در اینجا قصد اثبات شجاعت ابوبکر را ندارم اما سخن در این است که این که برای رد این روایت بگوییم که ابوبکر به عدم شجاعت معروف بوده و شجاعت وی از منکرات است دلیل محکمی نیست به دلایلی که عرض می شود:

از جمله وقایعی که برای عدم شجاعت ابوبکر به آن استناد شد ماجرای شکست ابوبکر در فتح خیبر بود اما این موضوع به دلایل زیر قابل پذیرش نیست:

1- روایت شکست خیبر برای ابوبکر فقط بیانگر شکست در جنگ است نه چیز دیگر. در این روایات فقط عباراتی که دلالت بر ترس عمر بن خطاب و سپاهش دارد بیان شده است نه ابوبکر.

2- شکست در یک جنگ برای بسیاری فرماندهان نظامی در تاریخ ممکن است رخ بدهد و هیچ انسان عاقل و منصفی از یک شکست به عدم شجاعت و ترسو بودن آن فرمانده ی نظامی حکم نمی کند.

3- اگر بگوییم که ابوبکر به عدم شجاعت معروف بوده است این ایراد به پیغمبر اسلام هم وارد می شود که چرا در ابتدا کسی را که به عدم شجاعت معروف بود به فرماندهی جنگ انتخاب کرد و بسیاری از مسلمانان را قربانی این تصمیم نابخردانه ی خود کرد؟

دوم ماجرایی که برای عدم شجاعت ابوبکر به آن استناد شد جریان فرار اصحاب در جنگ احد بود اما این هم قابل احتجاج نیست:

1- اگر قرار باشد از فرار در جنگ احد به عدم شجاعت کسی حکم بکنیم باید تمام اصحاب پیامبر به جز عده ی معدودی را ترسو بدانیم زیرا فقط شیخین که در جنگ فرار نکردند بنابراین باید ابوذر و سلمان و مقداد و عمار و غیره را هم ترسو بدانیم.

2- عبارت (( پس از فرار )) که در روایت حاکم نیشابوری که در پایین آمده است در متن عربی آن وجود ندارد . اتفاقا بر عکس اهل سنت از این روایت به خاطر این که اولین کسی بود که برگشت برای شجاعت ابوبکر استناد می کنند.

حاکم نیشابوری به نقل از عایشه روایت می کند: ابوبكر هر گاه ياد روز اُحُد مى‌افتاد،‌ گريه مى‌كرد و مى‌گفت: آن روز، روز طلحه بود. سپس گفت: نخستين كسى كه در آن روز (پس از فرار)( این عبارت داخل پرانتز توسط مترجم افزوده شده است و قابل احتجاج نیست!!!)بازگشت، من بودم، رسول خدا را ديدم كه با يكى از كفار مى‌جنگيد، به طلحه گفتم: همان جايى كه هستى باش كه من چيزهايى را از دست داده‌ام، مردى از خويشان من است كه عزيزتر است از تمام آن چه بين مشرق و مغرب است. و من به رسول خدا نزديكتر بودم، كسى را كه نمى‌شناختم به طرف رسول خدا آمد، هنگامى كه نزديك شد ديدم ابوعبيده جراح است، خودمان را به پيامبر رسانديم، ديدم دندان‌هاى جلوى آن حضرت شكسته شده و صورتش شكافته و دو حلقه از حلقه‌هاى زره در صورتش فرو رفته بود.

اصل جریان فرار اصحاب در جنگ احد را هم اهل سنت این گونه توجیه کرده اند که من آن را در پایین به نقل از یکی از سایت های اهل سنت آوردم:

[SPOILER][=arial]سوال : آیا حضرت ابوبکر و عمر در جنگ احد فرار کردند ؟!
[=arial]پاسخ : خیر، هیچ یک از صحابه در جنگ احد فرار نکردند و یاران رسول الله نه تنها اهل فرار نبودند بلکه آنها تا پایان زندگی با جان و مال شان در کناراسلام ایستادگی کردند و تا اعلای کلمه الله اسلام را با خون خود یاری نمودند .
[=arial]سوال : چرا پس می گویند ابوبکر وعمر “رضی الله عنهما” در جنگ احد فرار کردند و در این خصوص روایت نیز ذکر می کنند ؟
[=arial]پاسخ : هیچ روایتی در مورد فرار وجود ندارد و آنچه که ذکر می کنند روایت دیگری است که آن را به نحو دیگری وبا قطع جملاتی از آن توجیهش می کنند .

[=arial]شرح ماجرا چیست ؟
[=arial]در جنگ احد، مسلمانها در آغاز پیشروی کردند آنها حضرت رسول الله را در خط آخر جنگ نگه داشته بودند تا به ایشان آسیبی نرسد و ابوبکرصدیق در خط مقدم بود که ناگهان خالد بن ولید رضی الله عنه ( که هنوز مسلمان نشده بود) از پشت سر حمله کرد و ناگهان خط آخر شد خط مقدم و جان حضرت محمد به خطر افتاد .!
[=arial]حضرت ابوبکر میگوید که از خط مقدم برگشتم و دویدم بطرف رسول الله تا او را حفظ کنم و مرد دیگری را هم دیدم که مثل پرنده تیز میدود خیال کردم از مشرکین است که دیدم نه ابوعبیده است یعنی اینها در خط مقدم بودند برگشتند و دویدند تا به خط آخر رسیدند تا رسول الله را دریابند زیرا خط آخر با حمله خالد از عقب شده بود خط مقدم.
[=arial]نکته : همین دوندگی حضرت ابوبکر از خط مقدم به طرف رسول الله را ( فرار می نامند !! ).
[=arial]ادامه همین داستان شرح ماجرا را روشن تر می سازد :
[=arial] حضرت محمد و حضرت طلحه هر دو زخمی بودند و وقتی این دو یار تازه رسیده ( یعنی ابوبکر و ابوعبیده ) خواستند رسول الله را درمان کنند حضرت فرمود: دونکم أخاکُم فقد أوجَب، یعنی برادرتان (طلحه) را دریابید که دارد از دست می‌رود ، اینجا بود که به فرمان رسول الله ابوبکر به طلحه پرداخت و ابوعبیده با دندانش حلقه آهنی را از چهره مبارک رسول الله خارج کرد اما دو دندانش هم شکست (بخاطر سختی آهن ها ) و طلحه هفتاد چند زخم داشت
[=arial]حضرت ابوبکر تمایل داشت حلقه هارا خود از صورت آنحضرت در بیاورد، اما ابوعبیده گفت: تو را به خدا سوگند می‌دهم ای ابوبکر که بگذاری که من این کار را بکنم! گوید: با دهانش آن حلقه‌ها را گرفت و آرام آرام تکان می‌داد که مبادا رسول خدا -صلی الله علیه وسلم- آزار بیشتر ببینند. سرانجام یکی از آنها را درآورد؛ اما دندان پیشین وی افتاده بود! ابوبکر گوید: آنگاه رفتم تا دومی را دربیاورم. باز هم ابوعبیده گفت: تو را به خدا سوگند می‌دهم که بگذاری من این کار را انجام بدهم!؟ گوید: ابوعبیده حلقه دومی را نیز با دهانش گرفت و آرام آرام تکان داد تا درآمد؛ ولی دندان پیشین دیگر وی نیز افتاده بود.
[=arial]و در کتاب رحیق المختوم آمده:
[=arial]نخستین کسی که نزد آنحضرت بازگشت، ثانی ایشان در غار، ابوبکر صدیق بود که می‌گفت: در آن روز جنگ احد، همه لشکریان از پیامبر اکرم -صلی الله علیه وسلم- به دور افتادند. من نخستین کسی بودم که نزد نبی‌اکرم -صلی الله علیه وسلم- بازگشتم. از دور دیدم که مردی رزمنده در حضور ایشان می‌جنگد و از آنحضرت دفاع می‌کند (حضرت طلحه).
[=arial]متن کامل حدیث :
[=arial]وقد کسرت رباعیته وشج فی وجهه، وقد دخل فی وجهه حلقتان من حلق المغفر. قال رسول الله صلى الله علیه وسلم: علیکما صاحبکما یرید طلحه وقد نزف. فلم نلتفت إلى قوله، وذهبت لأنزع ذلک من وجهه. فقال أبو عبیده: أقسمت علیک بحقی لما ترکتنی. فترکته. فکره أن یتناولها بیده فیؤذی النبی، فأزم علیهما بفیه، فاستخرج إحدى الحلقتین. ووقعت ثنیته مع الحلقه. وذهبت لأصنع ما صنع، فقال: أقسمت علیک بحقی لما ترکتنی. ففعل ما فعل فی المره الأولى، فوقعت ثنیته الأخرى مع الحلقه. فکان أبو عبیده من أحسن الناس هتماً، فأصلحنا من شأن النبی صلى الله علیه وسلم، ثم أتینا طلحه فی بعض تلک الجفار، فإذا بضع وسبعون، أقل أو أکثر، من بین طعنه ورمیه وضربه، وإذا قد قطعت إصبعه. فأصلحنا من شأنه)
[/SPOILER]

سومین مسئله این ایراد به ابوبکر بود که چرا در جنگ بدر نجنگید و کنار پیامبر در سایبان ( عریش) نشسته بود:

1- خب اگر این پندار درست باشد این ایراد به پیغمبر هم می تواند وارد بشود که چرا هنگامی که مسلمانان در جنگ بدر می جنگیدند خود پیغمبر در سایبان استراحت می کرد؟

2- اگر روایت آغازین موضوع را ببینید در آن نگفته که ابوبکر همین طوری در عریش کنار پیغمبر بود بلکه گفته شده در جنگ بدر و در عریش نقش بادی گارد مخصوص پیامبر اسلام را داشت.

3- این گونه نبود که پیامبر و ابوبکر از اول تا آخر جنگ بدر در سایبان باشند و اگر ادامه آن گزارشهای تاریخی را ببنید گفته شده که پیامبر و ابوبکر پس از مدتی وارد جنگ هم شدند و حتی ابوبکر در جنگ بدر با پسر خود که هنوز مسلمان نشده بود درگیر شد.

چهارمین مسئله که مورد ایراد بود مقایسه ی ابوبکر با مومن آل فرعون بود که البته از این جهت که مقداری اغراق آمیز به نظر می رسد قابل اشکال است ولی از جهت دیگر باید گفت که اهل سنت روایات دیگری هم درباره ی شجاعت ابوبکر در کتب خود دارند که این مقایسه با مومن آل فرعون هم می تواند اشاره به دفاع ابوبکر از پیامبر اسلام در مکه که باعث شد کتک متفصلی هم از مشرکان بخورد داشته باشد که در صحیح بخاری و منابع دیگر نقل شده است.

و شاید همانگونه حضرت محمد یک ضربه ی امام علی در جنگ خندق را از تمام عبادات جن و انس برتر دانست در اینجا هم امام علی یک لحظه ی دفاع ابوبکر از پیامبر در مکه را برتر از هزاران تقیه ی مومن آل فرعون به شمار آورد که البته این احتمالی بیش نیست.

سلام

اولا که منابع و گزارشهای تاریخی اختصاص به شیعه و سنی ندارند که بخواهیم بگوییم این کتاب را چون سنی نوشته من قبول ندرم یا چون شیعه نوشته من قبول ندارم.منابع تاریخی شیعه هم درباره ی سیره ی پیامبر و تاریخ اسلام انگشت شمار هستند. مثلا اگر بخواهید جنگ بدر را فقط از طریق منابع شیعه بدانید چیز زیادی گیرتان نمی آید. و همانطور که یکی از دوستان هم گفتند:

بنابراین اگر بخواهید منابع تاریخی را به صرف اینکه اهل سنت نوشته اند قبول نکنید باید قسمت اعظم تاریخ اسلام را به دور بریزید.

دوما حتی در پذیرش یک روایت هم چیزی که نقش کلیدی دارد مذهب راوی نیست بلکه توثیق یا عدم توثیق اوست. همانگونه که در کتب رجال شیعه افرادی را می یابید که سنی و زیدی و اسماعیلی و واقفی و غیره هستند ولی توثیق شده اند یا در کتب تراجم و رجال اهل سنت افراد شیعه ای هستند که توثیق شده اند.
سوما جریان سایه بان در جنگ بدر از وقایع مشهور و متواتر تاریخی است و به همین سادگی قابل انکار نیست.

سلام

البته همه ی اهل سنت ابن ابی الحدید و ابوجعفراسکافی را قبول ندارند . چیزی هم که نقل کردید به عنوان قضاوت یک عالم سنی معتزلی قابل قبول است ولی وقتی می تواند قابل احتجاج باشد که مستند به تاریخ شده باشد.
اگر هم خیلی از ابن ابی الحدید خوشتان می آید خوب است نگاهی بیندازید که او در شرح این سخن امام علی که فرمودند:(( آلة الریاسة سعة الصدر))چه حرفهایی درباره ی معاویه زده است.( شرح نهج البلاغه ج18 ص 407 تا 410)

برای کدام قسمت حرفهای من سند می خواهید؟

طبق گزارش منابع تاریخی ابوبکر در تمام غزوات پیامبر شرکت داشته و از معدود کسانی است که در غزوه احد و حنین پایداری کردند:

قال أخبرنا محمد بن عمر قال أخبرنا محمد بن عبدالله عن الزهري عن عبيد الله بن عبدالله بن عتبة قال لما أقطع رسول الله صلى الله عليه وسلم الدور بالمدينة جعل لابي بكر موضع داره عند المسجد وهي الدار التي صارت لآل معمر قالوا وشهد أبو بكر بدرا وأحدا والخندق والمشاهد كلها مع رسول الله صلى الله عليه وسلم ودفع رسول الله صلى الله عليه وسلم رايته العظمى يوم تبوك إلى أبي بكر وكانت سوداء وأطعمه رسول الله صلى الله عليه وسلم بخيبر مائة وسق وكان في من ثبت مع رسول الله صلى الله عليه وسلم يوم أحد حين ولى الناس ( طبقات الکبری ابن سعد ج3 ص 175 __ انساب الاشراف بلاذری ج10 ص67__تاریخ دمشق ابن عساکر ج30 ص15__ اسدالغابه ج3 ص212)

ممکن است بگویید در برخی روایات آمده که ابوبکر در جنگ احد فرار کرده است. خب در روایات دیگر هم آمده که در جنگ احد فرار نکرده و پایداری کرده است. بنابراین شما هم برای اینکه بگویید آن روایاتی که می گوید فرار کرده درست هستند و روایاتی که می گوید فرار نکرده غلط هستند باید دلیل محکمی ارائه بدهید. وگرنه اینکه روایاتی که می گوید ابوبکر فرار کرده درست هستند به خاطر اینکه شما دوست داشته اید ابوبکر فرار کرده باشد باید بدانید که دوست داشتن شما برای ما دلیل نمی شود.

اما درباره ی پایداری و عدم فرار ابوبکر در جنگ حنین:

حَدَّثَنَا ابن حميد، قال: حَدَّثَنَا سلمة، عن ابْنِ إِسْحَاقَ، عَنْ عَاصِمِ بْنِ عُمَرَ بْنِ قَتَادَةَ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ جَابِرٍ، عَنْ أَبِيهِ، قَالَ: لَمَّا اسْتَقْبَلْنَا وَادِيَ حُنَيْنٍ، انْحَدَرْنَا فِي وَادٍ مِنْ أَوْدِيَةِ تِهَامَةَ أَجْوَفَ حَطُوطٍ، إِنَّمَا نَنْحَدِرُ فِيهِ انْحِدَارًا- قَالَ: وَفِي عِمَايَةِ الصُّبْحِ، وَكَانَ الْقَوْمُ قَدْ سَبَقُوا إِلَى الْوَادِي، فَكَمَنُوا لَنَا فِي شِعَابِهِ وَأَحْنَائِهِ وَمَضَايِقِهِ، قَدْ اجمعوا وتهيئوا وأعدوا- فو الله مَا رَاعِنَا وَنَحْنُ مُنْحَطُّونَ إِلا الْكَتَائِبَ قَدْ شَدَّتْ عَلَيْنَا شَدَّةَ رَجُلٍ وَاحِدٍ، وَانْهَزَمَ النَّاسُ أَجْمَعُونَ، فَانْشَمَرُوا لا يَلْوِي أَحَدٌ عَلَى أَحَدٍ، وانحاز رسول الله ص ذَاتَ الْيَمِينِ، ثُمَّ قَالَ: أَيْنَ أَيُّهَا النَّاسُ! هلم الى! انا رسول الله، أَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ! قَالَ: فَلا شَيْءَ، احْتَمَلَتِ الإِبِلُ بَعْضُهَا بَعْضًا، فَانْطَلَقَ النَّاسُ، إِلا أَنَّهُ قَدْ بَقِيَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ص نَفَرٌ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالأَنْصَارِ وَأَهْلِ بَيْتِهِ وَمِمَّنْ ثَبَتَ مَعَهُ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ أَبُو بَكْرٍ، وَعُمَرُ، وَمِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ، وَالْعَبَّاسُ بْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ، وَابْنُهُ الْفَضْلُ، وَأَبُو سُفْيَانَ بْنُ الْحَارِثِ، وَرَبِيعَةُ بْنُ الْحَارِثِ، وَأَيْمَنُ بن عبيد- وهو ايمن بن أُمِّ أَيْمَنَ- وَأُسَامَةُ بْنُ زَيْدِ بْنِ حَارِثَةَ. ( تاریخ طبری ج3 ص 74__ سیره ابن هشام ج4 ص894)

انحدر رسول الله صلى الله عليه وسلم في وادي الحنين على تعبئة وركب بغلته البيضاء دلدل ولبس درعين والمغفر والبيضة فاستقبلهم من هوازن شئ لم يروا مثله قط من السواد والكثرة وذلك في غبش الصبح وخرجت الكتائب من مضيق الوادي وشعبه فحملوا حملة واحدة وانكشفت الخيل خيل بني‌سليم مولية وتبعه أهل مكة وتبعهم الناس منهزمين فجعل رسول الله صلى الله عليه وسلم يقول يا أنصار الله وأنصار رسوله أنا عبدالله ورسوله ورجع رسول الله صلىالله عليه وسلم إلى العسكر وثاب إليه من انهزم وثبت معه يومئذ العباس بن عب المطلب وعلي بن أبي طالب والفضل بن عباس وأبو سفيان بن الحارث بن عبد المطلب وربيعة بن الحارث بن عبد المطلب وأبو بكر وعمر وأسامة بن زيد في أناس من أهل بيته وأصحابه. ( طبقات الکبری ابن سعد ج2 ص 150_151 __ امتاع الاسماع ج8 ص389)

و شرکت او در غزوه های بدر ( المغازی واقدی، ج۱، ص۵۵) و احد (ج۱، ص۲۴۰، المغازی) و حمرا الاسد (ج۱، ص۳۳۶، المغازی) و بنی نضیر( ج۱، ص۳۶۴، المغازی) و بدر الموعد ( ج۱، ص۳۸۶، المغازی)و مریسیع (ج۱، ص۴۰۵، المغازی) و خندق ( ج۱، ص۴۴۸، المغازی) و بنی قریظه(ج۱، ص۴۹۸، المغازی) و بنی لحیان ( ج۱، ص۵۳۶، المغازی) و حدیبیه(ج۱، ص۵۸۰، المغازی) و خیبر ( ج۲، ص۶۴۴، المغازی)و فتح مکه ( ج۲، ص۸۱۳، المغازی) و حنین (ج3، ص۹۰۰، المغازی) و طائف (ج۲، ص۹۳۰-۹۳۱، المغازی) و تبوک ( ج3، ص۹۹۱-۹۹۶، المغازی) به ثبت رسیده است.

در سریه ی بنی کلاب در نجد که به دستور رسول خدا ابوبکر فرمانده سپاه اسلام شده بود. ابوبکر آن را با پیرروزی به انجام رسانید:(یک غلط در تزجمه بود که اصلاح شد)
حَدّثَنِي حَمْزَةُ بْنُ عَبْدِ الْوَاحِدِ، عَنْ عِكْرِمَةَ بْنِ عَمّارٍ، عَنْ إيَاسِ بْنِ سَلَمَةَ، عَنْ أَبِيهِ، قَالَ: بَعَثَ رسول الله صلى الله عليه وسلم أبا بَكْرٍ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ وَأَمّرَهُ عَلَيْنَا، فَبَيّتْنَا نَاسًا مِنْ هَوَازِنَ، فَقَتَلْت بِيَدَيْ سَبْعَةً أَهْلَ أبيات ، وكان شعارنا: أمت أمت. ( المغازی واقدی ج2 ص 722 __ طبقات الکبری ابن سعد ج3 ص 175 __تاریخ دمشق ابن عساکر ج22 ص92__ انساب الاشراف بلاذری ج10 ص65__ سیره حلبیه ج3 ص 261__ المنتظم ابن جوزی ج6 ص145)

بهتر است قبل از نقد مطلبی ابتدا آن را خوب با دقت بخوانید. این مطلبی که از من نقل قول زدید را من درباره ی جنگ خیبر گفتم آن وقت شما آمدید و دباره ی جنگ احد به من جواب دادید.

اما در همین رابطه هم بد نیست بدانید که وقتی سواره نظام دشمن از پشت به به یک سپاه حمله می کند این کاملا طبیعی است که آرایش نظامی آن سپاه به هم می خورد و اوضاع آن سپاه آشفته می شود. به خاطر همین هم پیغمبر تعدادی تیرانداز را در آنجا مستقر کرده بود تا چنین اتفاقی نیفتد.

سندی برای حرف خود ارائه ندادید.
رفت و برگشت نبود .در جنگ خیبر ابوبکر وارد جنگ شد ولی شکست خورد و برگشت:

عَنْ سَلَمَةَ بْنِ عَمْرِو بْنِ الْأَكْوَعِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: «بَعَثَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ(وآله) وَسَلَّمَ أَبَا بَكْرٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ إِلَى بَعْضِ حُصُونِ خَيْبَرَ فَقَاتَلَ وَجُهِدَ وَلَمْ يَكُنْ فَتْحٌ»؛ ( مستدرک حاکم ج3 ص39)
پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) ابوبکر را به سوی برخی از دژهای خیبر اعزام نمودند. وی جنگ نمود و در این راستا تلاش نمود؛ اما موفق به فتح و پیروزی نشد.

عَنْ عَلِيٍّ أَنَّهُ قَالَ: يَا أَبَا لَيْلَى أَمَا كُنْتَ مَعَنَا بِخَيْبَرَ؟ قَالَ: بَلَى وَاللَّهِ كُنْتُ مَعَكُمْ، قَالَ: فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ(وآله)وَسَلَّمَ «بَعَثَ أَبَا بَكْرٍ إِلَى خَيْبَرَ فَسَارَ بِالنَّاسِ وَانْهَزَمَ حَتَّى رَجَعَ»؛( مستدرک حاکم ج3 ص39)
امام علی(علیه السلام) به ابولیلی فرمودند: آیا تو با ما در خیبر نبودی؟ وی در پاسخ گفت: بله بخدا سوگند به همراه شما بودم. گفت: همانا رسول خدا(صلی الله علیه وآله) ابوبکر را به سوی خیبر فرستاد، وی نیز به همراه مردم به سوی خیبر رهسپار شد؛ اما شکست خورد و باز گشت.

حتی در برخی منابع آمده که ابوبکر به شدت در جنگ خیبر جهاد کرد:

حدثنا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ بُرَيْدَةَ، عَنْ أَبِيهِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمَا قَالَ: «كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ(وآله) وَسَلَّمَ رُبَّمَا أَخَذَتْهُ الشَّقِيقَةُ، فَيَلْبَثُ الْيَوْمَ وَالْيَوْمَيْنِ لَا يَخْرُجُ، فَلَمَّا نَزَلَ بِخَيْبَرَ أَخَذَتْهُ الشَّقِيقَةُ، فَلَمْ يَخْرُجْ إِلَى النَّاسِ، وَأَنَّ أَبَا بَكْرٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَخَذَ رَايَةَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ(وآله) وَسَلَّمَ، ثُمَّ نَهَضَ فَقَاتَلَ قِتَالًا شَدِيدًا ثُمَّ رَجَعَ»؛
( مستدرک حاکم ج3 ص39)
عبدالله بن بریده از پدرش نقل می کند که او گفت: گاهی پیامبر اکرم مبتلا به درد شقیقه(دو استخوان اطراف پیشانی) می شدند، به گونه ای که یک یا دو روز از منزل خارج نمی شدند. هنگامی که آنحضرت به خیبر رسیدند همین امر اتفاق افتاد؛ لذا آنحضرت در جمع مردم حاضر نشدند. ابوبکر روزی پرچم را بدست گرفته و به سوی میدان رهسپار گردید و جنگ سختی نمود و سپس بازگشت.

برای ابوبکر چنین چیزی نقل نشده است که سربازانش او را ترسو می خواندند. این فقط برای عمربن خطاب و سپاهش نقل شده است . عبارت ((فَرَجَعَ يُجَبِّنُ أَصْحَابَهُ وَيُجَبِّنُونُهُ)) برای عمر و سپاهش نقل شده نه ابوبکر.

برای اینکه حجت بر آنها تمام بشود و برتری امام علی بر ابوبکر ثابت بشود حتما باید مسلمانان تلفات بدهند و تعداد بسیاری قربانی بشوند راه بهتری برای این کار نبود. مگر جان مسلمین بازیچه است؟
بعد هم برفرض جنگ خیبر و قضیه ی ابلاغ سوره ی برائت برای اثبات برتری امام علی بر ابوبکر بود.آیا آن ماموریت هایی که پیغمبر به ابوبکر داد و ابوبکر آنها را با موفقیت انجام داد ( مانند سریه ی بنی کلاب) آنها هم برای اثبات برتری امام علی بر ابوبکر بود؟

باز هم که یک ادعای بدون دلیل دیگر کردید. ابوبکر در زمانی که از مکه به مدینه مهاجرت کرده بود حتی رییس قبیله ی خودش هم نبود.
این حرفتان در واقع توهین به پیامبر اسلام است. مناصبی که پیغمبر به افراد می داد بر اساس قابلیت ها و توانایی های اشخاص بود نه بر اساس ادعای خودشان.
پیروزی در یک جنگ یک امر حساس و مهم است و مگر جان و آبروی مسلمانان بازیچه است که فقط پیامبر برای اینکه پوچی ادعای شخصی را ثابت کند یک فرد بی لیاقت را به سمت فرماندهی منصوب کند؟ هیچ مدیر مدبری چنین کاری را انجام نمی دهد.

باز هم یک ادعای بدون دلیل دیگر. به قول خودتان:

آنها اگر می خواستند می توانستند نام امام علی را هم در جنگها کم رنگ کنند. بعد هم مگر سهل بن حنیف از یاران امام علی نیست که نامش جزو افرادی که در جنگ احد مقاومت کرده اند ذکر شده است. پس بهتر است قبل از حرف زدن کمی تحقیق کنید.

مگر شما آن روایتی را قبول ندارید که می گوید در جنگ احد جز امام علی کسی در کنار پیامبر نمانده بود و سپس بعد از گذشت مدتی کم کم تعدادی هم به او پیوستند. طبق منطق شما بر اساس این روایت باید حکم کنیم که به غیر از امام علی تمام اصحاب پیامبر از جمله مقداد و عمار و سلمان هم ترسو بودند.

آزاد شدن سلمان فارسی از بردگی در سال اول هجری بود درحالی که جنگ احد در سال سوم هجری اتفاق افتاد. همچنین برخی منابع هم حضور سلمان را در جنگ بدر و احد گزارش کرده انذ: ( الاستيعاب ، ج 2، ص 58، مطبوع بر حاشيه الاصابة . و رك : الاصابة ، ج 2، ص 62. و شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 18، ص 35. و بحارالانوار، ج 22، ص 90. تهذيب التهذيب ، ج 4، ص 139، الدرجات الرفيعه ، ص 206. نفس الرحمان ، ص 20 به نقل از کتاب سلمان فارسی نوشته ی جعفر مرتضی عاملی)
بنابراین این ادعای شما که سلمان چون در آن موقع برده بود نتوانست در جنگ احد شرکت کند باطل می شود.

بله درست است. ابوذر اصلا در جنگ احد حضور نداشت.

من که روایتی ندیدم که عمار یاسر را جزو کسانی بداند که در جنگ احد استقامت کرده اند . آن روایتی هم که درباره ی عمار نقل کردید بهتر است تلبیسش نفرمایید و متن کاملش را بیاورید . البته برای اینکه شما خسته نشوید من خودم تمام آن روایت را در اینجا می آورم :

هبط جبرائيل على رسول الله صلّى الله عليه وسلّم يوم أحد فقال: من حملك على ظهره؟ وكان حمله طلحة على ظهره حتى استقل على الصخرة، قال: طلحة، قال: أقرئه السلام، وأعلمه أني لا أراه في هول من أهوال يوم القيامة إلّا استنقذته منه. ومن هذا على البحر- وهو فرس لرسول الله صلّى الله عليه وسلّم- الذي تعجب الملائكة من فريه؟ قال: علي بن أبي طالب، قال:
إن هذه هي المواساة، قال يا جبرائيل إنه مني وأنا منه، قال: وأنا منكما، من هذا عن يمينك؟ قال: المقداد ، قال: إن الله يحبّه ويأمرك بحبه، من هذا الذي بين يديك ينفي عنك؟ قال: عمار ، قال: بشر عمار بالجنة، حرّمت النار على عمار، ملىء عمار إيمانا إلى مشاشه . ( ربیع الابرار ج2 ص 176)

همانطور که می بینید علاوه بر عمار یاسر و مقداد و امام علی در این روایت طلحه هم از کسانی که عذاب قیامت بر آنها حرام شده است به شمار آمده است. حالا اگر شما قبول دارید که طلحه که با امام علی در جنگ جمل جنگید و کشته شد از عذاب قیامت معاف شده است من حرفی ندارم.
به هرحال این روایتی بود که خودتان از آن برای ما استناد کردید. مال بد بیخ ریش صاحبش.

اما درباره ی مقداد.
بهتر است شرح ماجرا را از زبان خودش بشنویم:

قال الواقدي : حدثني موسى بن يعقوب ، عن عمته ، عن أمها ، عن المقداد قال : لما تصاف القوم للقتال يوم أحد جلس رسول الله (ص) تحت راية مصعب بن عمير ، فلما قتل أصحاب اللواء هزم المشركون الهزيمة الاولى ، وأغار المسلمون على معسكرهم ينهبونه ، ثم كر المشركون على المسلمين ، فأتوهم عن خلفهم ، فتفرق الناس ، ونادى رسول الله (ص) في أصحاب الالوية فقتل مصعب حامل لوائه ، وأخذ راية الخزرج سعد بن عبادة ، فقام رسول الله تحتها وأصحابه محدقون به ، ودفع لواء المهاجرين إلى أبي الردم أحد بني عبدالدار آخر نهار ذلك اليوم ، ونظرت إلى لواء الاوس مع أسيد بن حضير فناوشوا المشركين ساعة واقتتلوا على اختلاط من الصفوف ، ونادى المشركين بشعارهم : يا للعزى يا لهبل ، فأوجعوا والله فينا قتلا ذريعا ، ونالوا من رسول الله ما نالوا ، لا والذي بعثه بالحق مازال شبرا واحدا ، إنه لفي وجه العدو تثوب إليه طائفة من أصحابه مرة ، وتتفرق عنه مرة فربما رأيته قائما يرمي حتى تحاجزوا ، وكانت العصابة التي ثبتت مع رسول الله (ص) أربعة عشر رجلا : سبعة من المهاجرين ، وسبعة من الانصار ، فأما المهاجرون فعلي علیه السلام وأبوبكر وعبدالرحمن بن عوف وسعد بن أبي وقاص و طلحة بن عبيدالله وأبوعبيدة بن الجراح والزبير بن العوام ، وأما الانصار فالحباب بن المنذر وأبودجانة وعاصم بن ثابت والحارث بن الصمة وسهل بن حنيف وسعد بن معاذ وأسيد بن حضير. ( بحار الانوار ج20 ص 137-138__ المغازی واقدی ج1 ص239-240)

از مقداد روایت شده که گفت چهارده نفر در جنگ احد مقاومت و پایداری کردند: هفت نفر از مهاجرین: امام علی و ابوبکر و عبدالرحمن بن عوف و سعد بن ابی وقاص وطلحه و ابوعبیده جراح و زبیر. و هفت نفر از انصار:حباب بن منذر و ابودجانه و عاصم بن ثابت و حارث بن صمه و سهل بن حنیف و سعد بن معاذ و اسید بن حضیر.

علامه مجلسی این را از المغازی واقدی نقل کرده است و واقدی هم اگرچه سنی است ولی محب اهل بیت بوده است و درباره ی فضایل امام علی و امام حسن و امام حسین کتابهای جداگانه ای نوشته است. و حتی برخی از اهل سنت اورا به تشیع متهم کرده اند.

سلام
سوالات شما ناشی از عدم دقت در خواندن مطالب من است. ولی جوابتان را می دهم.
جنگ احد در مکان کوه احد واقع شده بود. و پیامبر هم برای اینکه سپاه دشمن به ویژه سواره نظامش کوه را دور نزنند و از پشت به مسلمانان حمله نکنند. تعدادی تیر انداز مسقر کرده بود اما متاسفانه بیشتر کمانداران به دستور پیامبر عمل نکردند و این اتفاق افتاد. در نتیجه نظم و آرایش سپاه مسلمانان به هم خورد تا جایی که مسلمانان اشتباهی به یکدیگر شمشیر می زدند و بسیاری از آنها متفرق شدند. در این هنگام دشمن از فرصت استفاده کرده و محافظ پیامبر به نام مصعب بن عمیر را به شهادت رساندند و پیامبر را نیز مجروح کردند. تا این لحظه امام علی هم در میدان جنگ بود و در کنار پیامبر نبود. چون اگر بود مگر می گذاشت دشمن پیامبر را مجروح کند. بعد از آن امام علی در کنار پیامبر بود و از او دفاع می کرد و کم کم افرادی از اصحاب هم به او پیوستند. اما درباره ی ابوبکر در برخی اخبار آمده که از مدافعین پیامبر در احد بود و در برخی روایات هم از متفرق شدگان بود. من تا دلیلی نداشته باشم هیچکدام از این دو دسته اخبار را بر یکدیگر برتری نمی دهم. اما از جهت دیگر این ها با هم تناقضی ندارند که که ابوبکر ابتدا بر اثر آشفتگی سپاه در کنار پیامبر نبود و سپس بعد از امام علی خودش را به پیامبر رساند.
اما برخی افرادی که اسم شیعه روی خودشان گذاشته اند برای اینکه اسم ابوبکر را از مدافعین پیامبر در جنگ احد حذف کنند مثلا روایت می آورند که فقط امام علی و ابودجانه در کنار پیامبر ماندند. باید به اینها گفت شما ابوبکر مشکل دارید دیگر چرا نام سهل بن حنیف که از اصحاب پیامبر و امام علی بود و نامش در جنگ احد جزو مدافعین آمده است را حذف کردید. به این می گویند تعصب.

من حرفی در این باره نزدم. یکی از دوستان یک روایت بدون سند برای ما آوردند که در آن گفته شده بود چون عمار در جنگ احد در کنار پیامبر پایداری کرد آتش جهنم بر او حرام شده است. من هم به ایشان گفتم اگر همان روایت را ببینید برای طلحه هم گفته شده که از نجات یافتگان عذاب قیامت است.

سلام
اتفاقا برعکس منابع تاریخی هیچ بستگی ای به شیعه و سنی بودن ندارند. این هم که گفتید مطالب دروغ در آنها پیدا می شود باید بدانید که مطالب دروغ و غلط هم در منابع اهل سنت پیدا می شوند و هم در منابع شیعه و اختصاصی به منابع اهل سنت ندارند. معیار تشخیص درست از غلط هم هر چیز باشد مطمئن باشید که سلیقه و دوست داشتن من و شما نیست.

احسنت. درستش هم همین است که وقتی نمی توانید جواب بدهید آبرومندانه از بحث خارج بشوید و اصرار بی خود بر جوابگویی نداشته باشید به هرحال از مشارکت شما در بحث متشکرم.
این هم که گفتید کار متخصص و مجتهد است که مطالب غلط را تشخیص بدهند. ماشاء الله این همه متخصص و مجتهد در این سایت وجود دارد می توانید از آنها دعوت کنید تا جوابی اگر دارند بدهند کسی جلویشان را نگرفته است.

سلام
همه ی اهل سنت چنین نظری ندارند که تمام کتاب صحیح مسلم و بخاری از اول تا آخرش صحیح است. مثلا در باره ی کتاب صحیح مسلم:

سعید بن عمر می‌گوید: ابوزرعه رازی کتاب مسلم را که توسط شخصی بازنویسی شده بود، گرفته و به ورق زدن و مطالعه آن پرداخت. هنگامی که چشمش به روایت اسباط بن نصر افتاد، با تعجب گفت: کتاب مسلم به هیچ وجه کتاب صحیحی نیست، زیرا کسی که قصد جمع‌آوری روایات صحیح را دارد، به هیچ عنوان روایت اسباط بن نصر را در کتاب خودش نقل نمی‌کند. چند لحظه بعد ابوزرعه با روایت قطن بن نسیر مواجه شده و گفت: روایت قطن بن نسیر از روایت اسباط بن نصر ضعیف‌تر است، اما مسلم روایت او را نیز در کتابش ذکر کرده است(.و أتاه ذات یومٍ ـ و أنا شاهد ـ رجلٌ بکتاب الصحیح من روایة مسلم، فجعل ینظر فیه، فإذا حدیث عن أسباط بن نصر، فقال أبوزرعة: ما أبعد هذا من الصحیح! یدخل فی کتابه أسباط بن نصر! ثمّ رأی فی کتابه قطن بن نُسَیر فقال لی: و هذا أطم من الأوّل، قطن بن نسیر وصل أحادیث عن ثابت جعلها عن أنس، ثمّ نظر فقال: یروی عن أحمد بن عیسی المصری فی کتابه الصحیح، قال لی أبوزرعة: ما رأیت أهل مصر یشکّون فی أنّ أحمد بن عیسی ـ و أشار أبوزرعة إلی لسانه ـ کأنّه یقول الکذب، ثمّ قال لی: یُحدّث عن أمثال هؤلاء و یترک محمد بن عجلان و نظرائه) ( تاريخ بغداد أو مدينة السلام: ج 4، ص 273__ تهذيب الكمال في أسماء الرجال: ج 1، ص 214)
امام نووی در مقدمه کتاب شرح مسلم می نویسد : ادعای مسلم مبنی بر جمع‌آوری روایاتی که جمهور اهل سنت بر صحت آن اتفاق نظر دارند، سخن گزافی است، زیرا وی در کتاب خود روایاتی را که راویان آن‌ها افراد مؤثق و مورد اطمینان نبوده و در صحت روایات آن‌ها بین علما اختلاف است، گردآوری کرده است.(«و أمّا قول مسلم فی صحیحه فی باب صفة صلاة رسول‌اللّه صلَّی اللّه علیه و سلَّم: لیس کلّ شیء صحیح عندی وضعته ههنا، یعنی فی کتابه هذا الصحیح و إنّما وضعت ههنا ما أجمعوا علیه، فمشکل، فقد وضع فیه أحادیث کثیرة مختلفاً فی صحتها، لکونها من حدیث من ذکرناه و من لم‌نذکره ممن اختلفوا فی صحتة حدیثه) ( نووى، المنهاج في شرح صحيح مسلم بن الحجاج: ج 1، ص 25)

ابن حجر عسقلانی می نویسد : بخاری در کتاب خود 110 حدیث معلل (یعنی مشکل‌دار) و ضعیف و مخدوش را نقل کرده است. 32 حدیث از همین احادیث ضعیف در کتاب مسلم نیز نقل شده است.(و عدّة ما اجتمع لنا من ذلک ممّا فی کتاب البخاری و إن شارکه مسلم فی بعضه مائة و عشرة أحادیث، منها ما وافقه مسلم علی تخریجه و هو إثنان و ثلاثون حدیثاً و منها ما انفرد بتخریجه و هو ثمانیة و سبعون حدیثاً) ( هدي الساري مقدمة فتح الباري: ص 364، الفصل الثامن، في سياق الأحاديث التي انتقدها عليه حافظ عصره أبوالحسن الدارقطني و غيره من النقاد و إيرادها حديثاً حديثاً على سياق الكتاب)

کمال الدین محمد بن عبدالواحد از علمای مکتب حنفی می نویسد : کسانی که گمان می‌کنند صحیح‌ترین احادیث، روایاتی است که بخاری و مسلم آن را نقل کرده باشند، سپس روایاتی که بخاری آن را نقل کرده، و بعد از آن روایاتی که مسلم در کتاب خود نقل کرده، و روایاتی که سند آن مطابق شرط بخاری و مسلم است در رتبه بعد قرار داشته و روایاتی که مطابق شرط یکی از بخاری و مسلم است در رتبه بعد می‌باشند، چنین پنداری زورگویی و باطل است و پیروی و تقلید از این گفته‌ها جایز نیست.(قول من قال: أصحّ الأحادیث ما فی الصحیحین، ثمّ ما انفرد به البخاری، ثمّ ما انفرد به مسلم، ثمّ ما اشتمل علی شرطهما، ثمّ ما اشتمل علی شرط أحدهما، تحکّم لایجوز التقلید فیه)( محمود ابورية، أضواء على السنة المحمدية: ص 312، مسلم و كتابه)
و باقلانی نیز صحت کتب بخاری و مسلم را نپذیرفته و می گوید :
أقدم جماعة من الأکابر علی الطعن فی صحة هذا الحدیث مع کثرة طرقه و اتفاق الشیخین... أنکر القاضی أبوبکر صحة الحدیث و قال: لایجوز أن یقبل هذا و لایصح أنّ الرسول قاله. و لفظ القاضی أبیبکر الباقلانی فی «التقریب»: هذا الحدیث من أخبار الآحاد التی لایعلم ثبوتها. و قال إمام الحرمین فی «مختصره»: هذا الحدیث غیر مخرج فی الصحیح، و قال فی البرهان: لایصححه أهل الحدیث. و قال الغزالی فی «المستصفی»: الأظهر أنّ هذا الخبر غیر صحیح. و قال الداودی الشارح: هذا الحدیث غیر محفوظ.( فتح الباري بشرح صحيح البخاري: ج 8، ص 189)

یک قسمت از یک روایت را قیچی کردی و بقیه اش را مخفی کردی و بعد هم فکر کردی که بر اهل سنت احتجاج کردی . با حقه و نیرنگ نمی توانید چیزی را ثابت کنید.

[SPOILER]متن عربی:وحَدَّثَنِي عَبْدُ اللهِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ أَسْمَاءَ الضُّبَعِيُّ، حَدَّثَنَا جُوَيْرِيَةُ، عَنْ مَالِكٍ، عَنِ الزُّهْرِيِّ، أَنَّ مَالِكَ بْنَ أَوْسٍ، حَدَّثَهُ، قَالَ: أَرْسَلَ إِلَيَّ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ، فَجِئْتُهُ حِينَ تَعَالَى النَّهَارُ، قَالَ: فَوَجَدْتُهُ فِي بَيْتِهِ جَالِسًا عَلَى سَرِيرٍ مُفْضِيًا إِلَى رُمَالِهِ، مُتَّكِئًا عَلَى وِسَادَةٍ مِنْ أَدَمٍ، فَقَالَ لِي: يَا مَالُ، إِنَّهُ قَدْ دَفَّ أَهْلُ أَبْيَاتٍ مِنْ قَوْمِكَ، وَقَدْ أَمَرْتُ فِيهِمْ بِرَضْخٍ، فَخُذْهُ فَاقْسِمْهُ بَيْنَهُمْ، قَالَ: قُلْتُ: لَوْ أَمَرْتَ بِهَذَا غَيْرِي، قَالَ: خُذْهُ يَا مَالُ، قَالَ: فَجَاءَ يَرْفَا، فَقَالَ: هَلْ لَكَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ فِي عُثْمَانَ، وَعَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ عَوْفٍ، وَالزُّبَيْرِ، وَسَعْدٍ؟ فَقَالَ عُمَرُ: نَعَمْ، فَأَذِنَ لَهُمْ فَدَخَلُوا، ثُمَّ جَاءَ، فَقَالَ: هَلْ لَكَ فِي عَبَّاسٍ، وَعَلِيٍّ؟ قَالَ: نَعَمْ، فَأَذِنَ لَهُمَا، فَقَالَ عَبَّاسٌ: يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ، اقْضِ بَيْنِي وَبَيْنَ هَذَا الْكَاذِبِ الْآثِمِ الْغَادِرِ الْخَائِنِ، فَقَالَ الْقَوْمُ: أَجَلْ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ، فَاقْضِ بَيْنَهُمْ وَأَرِحْهُمْ فَقَالَ مَالِكُ بْنُ أَوْسٍ: يُخَيَّلُ إِلَيَّ أَنَّهُمْ قَدْ كَانُوا قَدَّمُوهُمْ لِذَلِكَ، فَقَالَ عُمَرُ: اتَّئِدَا، أَنْشُدُكُمْ بِاللهِ الَّذِي بِإِذْنِهِ تَقُومُ السَّمَاءُ وَالْأَرْضُ، أَتَعْلَمُونَ أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «§لَا نُورَثُ مَا تَرَكْنَا صَدَقَةٌ» ، قَالُوا: نَعَمْ، ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَى الْعَبَّاسِ، وَعَلِيٍّ، فَقَالَ: أَنْشُدُكُمَا بِاللهِ الَّذِي بِإِذْنِهِ تَقُومُ السَّمَاءُ وَالْأَرْضُ، أَتَعْلَمَانِ أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، قَالَ: «لَا نُورَثُ مَا تَرَكْنَاهُ صَدَقَةٌ» ، قَالَا: نَعَمْ، فَقَالَ عُمَرُ: إِنَّ اللهَ جَلَّ وَعَزَّ كَانَ خَصَّ رَسُولَهُ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بِخَاصَّةٍ، لَمْ يُخَصِّصْ بِهَا أَحَدًا غَيْرَهُ، قَالَ: {مَا أَفَاءَ اللهُ عَلَى رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَى فَلِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ} [الحشر: 7]- مَا أَدْرِي هَلْ قَرَأَ الْآيَةَ الَّتِي قَبْلَهَا أَمْ لَا - قَالَ: فَقَسَمَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بَيْنَكُمْ أَمْوَالَ بَنِي النَّضِيرِ، فَوَاللهِ، مَا اسْتَأْثَرَ عَلَيْكُمْ، وَلَا أَخَذَهَا دُونَكُمْ، حَتَّى بَقِيَ هَذَا الْمَالُ، فَكَانَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَأْخُذُ مِنْهُ نَفَقَةَ سَنَةٍ، ثُمَّ يَجْعَلُ مَا بَقِيَ أُسْوَةَ الْمَالِ، ثُمَّ قَالَ: أَنْشُدُكُمْ بِاللهِ الَّذِي بِإِذْنِهِ تَقُومُ السَّمَاءُ وَالْأَرْضُ، أَتَعْلَمُونَ ذَلِكَ؟ قَالُوا: نَعَمْ، ثُمَّ نَشَدَ عَبَّاسًا، وَعَلِيًّا، بِمِثْلِ مَا نَشَدَ بِهِ الْقَوْمَ، أَتَعْلَمَانِ ذَلِكَ؟ قَالَا: نَعَمْ، قَالَ: فَلَمَّا تُوُفِّيَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، قَالَ أَبُو بَكْرٍ: أَنَا وَلِيُّ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَجِئْتُمَا تَطْلُبُ مِيرَاثَكَ مِنِ ابْنِ أَخِيكَ، وَيَطْلُبُ هَذَامِيرَاثَ امْرَأَتِهِ مِنْ أَبِيهَا، فَقَالَ أَبُو بَكْرٍ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «مَا نُورَثُ مَا تَرَكْنَاهُ صَدَقَةٌ» ، فَرَأَيْتُمَاهُ كَاذِبًا آثِمًا غَادِرًا خَائِنًا، وَاللهُ يَعْلَمُ إِنَّهُ لَصَادِقٌ بَارٌّ رَاشِدٌ تَابِعٌ لِلْحَقِّ، ثُمَّ تُوُفِّيَ أَبُو بَكْرٍ وَأَنَا وَلِيُّ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، وَوَلِيُّ أَبِي بَكْرٍ، فَرَأَيْتُمَانِي كَاذِبًا آثِمًا غَادِرًا خَائِنًا، وَاللهُ يَعْلَمُ إِنِّي لَصَادِقٌ بَارٌّ رَاشِدٌ تَابِعٌ لِلْحَقِّ، فَوَلِيتُهَا ثُمَّ جِئْتَنِي أَنْتَ وَهَذَا وَأَنْتُمَا جَمِيعٌ وَأَمْرُكُمَا وَاحِدٌ، فَقُلْتُمَا: ادْفَعْهَا إِلَيْنَا، فَقُلْتُ: إِنْ شِئْتُمْ دَفَعْتُهَا إِلَيْكُمَا عَلَى أَنَّ عَلَيْكُمَا عَهْدَ اللهِ أَنْ تَعْمَلَا فِيهَا بِالَّذِي كَانَ يَعْمَلُ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَأَخَذْتُمَاهَا بِذَلِكَ، قَالَ: أَكَذَلِكَ؟ قَالَا: نَعَمْ، قَالَ: ثُمَّ جِئْتُمَانِي لِأَقْضِيَ بَيْنَكُمَا، وَلَا وَاللهِ لَا أَقْضِي بَيْنَكُمَا بِغَيْرِ ذَلِكَ حَتَّى تَقُومَ السَّاعَةُ، فَإِنْ عَجَزْتُمَا عَنْهَا فَرُدَّاهَا إِلَيَّ،
ترجمه فارسی:عمر بن خطاب مرا احضار نمود، چون روز بر آمد خدمت ایشان رسیدم، و عمر بر تختی در خانه‌اش نشسته و بر بالشی از پوست تکیه داده بود،… عمر برایم گفت: ای مالک! عده‌ای چند از قوم تو اینجا آمده بودند و من برای آن‌ها از بیت المال مستمری تخصیص داده‌ام، و تو این مال را برگیر و بین آنان تقسیم کن. مالک گفت: گفتم: کاش فردی دیگر را به این کار مأمور نمائید.
عمر فرمود: مال را برگیر.
در این هنگام یرفأ آمده و گفت: ای امیرالمؤمنین! آیا عثمان، عبدالرحمن بن عوف، زبیر و سعد را اجازه می‌دهید که وارد شوند؟.
عمر فرمود: بلی، و آن‌ها وارد شدند.
یرفأ دوباره آمده و گفت: ای امیرالمؤمنین! آیا اجازه می‌دهید که عباس و علی وارد شوند؟.
فرمود: بلی، و آن ‌دو نیز داخل شدند.
عباس گفت: ای امیرالمؤمنین! بین من و بین این دروغ‌گوی گنهکار خائن به حق فیصله کن. سایر حاضرین در مجلس نیز گفتند: بلی، ای امیرالمؤمنین بین آنها فیصله کن و راحت‌شان گردان.
مالک بن اوس گفت: گمان می‌کنم بقیه‌ی حضار نیز بخاطر این مسأله آمده بودند.
عمر گفت: شما را به خدای سوگند می‌دهم که آسمان‌ها و زمین به اجازه‌‌ی او استوار¬اند، آیا شما می‌دانید که رسول الله فرمودند: از ما (جماعت پیامبران) کسی میراث نمی برد، مالی که از ما باقی بماند صدقه است؟!
گفتند: بلی، ما این حدیث را از ایشان شنیده‌ایم.
سپس امیرالمؤمنین رو به عباس و علی نمود و گفت: شما را به خدای که آسمان‌ها و زمین به اجازه‌ی او برپا اند سوگند می‌‌دهم آیا شما از این حدیث اطلاع ندارید که رسول الله فرمودند: از ما (جماعت پیامبران) میراث برده نمی‌شود هر چه بگذاریم صدقه است؟!
هردو (عباس و علی) گفتند: بلی، (ما این حدیث را شنیده ایم).
عمر گفت: خدای بزرگ پیامبرش را به برخی ویژگی‌ها نوازش داد که کسی دیگر را با ایشان شریک نساخته، و خداوند فرموده است: ﴿مَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَى فَلِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ﴾ [حشر: ۷] «آنچه را خداوند از اهل این آبادیها به رسولش بازگرداند، از آن خدا و رسول است». راوی می گوید: درست بخاطر ندارم که آیا عمر آیه‌ی قبلی را نیز تلاوت نمود یا خیر؟.
عمر ادامه داد: پس پیامبر اموال بنی نضیر را بین شما تقسیم نمود. سوگند به الله ایشان تنها آن اموال را برای خود تخصیص نداد، بلکه در سالهای بعدی نیز صرف به اندازه‌ی خرج سالانه‌ی فامیلش از آنجا غله بر می‌داشت و بقیه را برای بیت‌المال و عموم مسلمانها قرار می‌داد. سپس عمر گفت: شما را به الله که آسمان‌ها و زمین به اذن او ایستاده است سوگند می‌دهم آیا از این موضوع با خبر هستید؟.
هر دو (عباس و علی) گفتند: بلی. عمر گفت: چون رسول الله وفات یافتند، ابوبکر گفت: من خلیفه‌ی پیامبر هستم، و شما دو نفر نزد ابوبکر آمدید. و تو ای عباس! ارث خود از برادر زاده‌ات را می خواستی، و این (علی) میراث زنِ خود از مال پدرش را طلب می‌کرد، ابوبکر به شما گفت: رسول الله فرموده اند: «ما نورث ما ترکناه صدقه» از ما میراث برده نمی‌شود، آنچه ما بگذاریم صدقه است.
شما گمان کردید که او دروغگو، گنهکار و خائن است، و خدا می‌داند که ابوبکر صادق، نیکوکار، هدایت یافته و پیرو حق بوده است.
و چون ابوبکر وفات نمود، من جانشین رسول الله و خلیفه‌ی ابوبکر شدم، و شما فکر می کنید من دروغگو، گنهکار و خائن هستم، و خدا می داند که من صادق، نیکوکار، هدایت یافته و تابع حق می‌باشم. و من سرپرستی آن اموال را به دوش گرفتم، سپس تو و این (عباس و علی) نزدم آمدید، و با هم به توافق رسیده بودید، هردو نفر گفتید: اموال (زمین‌ها) را به ما بسپار، من برای تان گفتم: اگر می‌خواهید من آن اموال را به شما بسپارم، به شرطی که همان طوری که رسول الله در آن تصرف می‌نمودند شما نیز همانطور تصرف کنید، و شما دو نفر نیز بر همین شرط آن زمین‌ها را از من تحویل گرفتید!.
عمر گفت: آیا سخنم درست است؟ هر دو گفتند: بلی، درست است. گفت: سپس حالا آمدید تا بین شما فیصله کنم .نه، سوگند به الله تا برپائی قیامت فیصله‌ی دیگری در بین شما نخواهم کرد، اگر از سرپرستی آن زمین بر اساس روش رسول الله و شرطی که با من گذاشته اید عاجز شدید، دوباره آن را به من باز گردانید و من خود، طبق سنت رسول الله مسئولیت آن را به دوش می‌گیرم. [/SPOILER]
من متن کامل به همراه ترجمه اش را از کتاب صحیح مسلم در داخل متن پنهان آوردم . انصافا خودتان قضاوت کنید که اینها چگونه قابل احتجاج است.
در این روایت همانگونه که می بینید عمر بن خطاب به عباس عموی پیامبر و امام علی گفته است که شما من و ابوبکر را دروغگو و گناهکار و مکار و خائن می دانستید در حالی که من وابوبکر بر حق بودیم و شما دو نفر اشتباه می کردید و بعد از زبان امام علی و عباس آمده که گفتند بله تو درست می گویی و حق با تو است و ما اشتباه کردیم!
این کجایش قابل احتجاج با اهل سنت است؟!
بر فرض حالا استدلالتان بگوییم درست باشد گناهکار و مکار و دروغگو بودن چه ربطی به شجاعت دارد؟

این روایت هم که بر فرض صحت بیشتر به نفع ابوبکر است.

منظور حضرت از اشرار بنی امیه هستند که در زمان عثمان مناصب زیادی را گرفتند. وگرنه ابوبکر که مالی برای خود نیندوخت.

فعلا که این شما بودید که بحث را به انحراف کشاندید. اگر نمی توانید کسی شما را مجبور نکرده که جواب بدهید..

آیا اگر طبری حدیث غدیر را در کتابش نیاورده یعنی حتما مغرض بوده است؟
یک مقدار تحقیق بکن بعدا به دیگران تهمت بزن . طبری اگر در کتاب تاریخش واقعه غدیر را نیاورده در عوض خودش یک کتاب جداگانه درباره غدیر نوشته به نام الولایه یا الرد علی الحرقوصیه.( رجال نجاشی ص 322). در باره حدیث ثقلین هم او از دیگران روایت می کند که باز به او تهمت می زنید که عمدا آن را تحریف کرده و همانطور ما نمی توانیم به شیخ صدوق ایراد بگیریم که چرا در کتابش روایتی آورده که آیه تطهیر درباره ی جبرئیل و میکائیل نازل شده به طبری هم در مورد حدیث ثقلین نمی توانیم ایراد بگیریم.

مثلا خواستید گفته ی من را نقد کنید شما آمدید آن را تایید هم کردید. آیا آن چیزهایی که کپی پیست می کنید را خودتان هم می خوانید؟

من هم که همین را گفتم. دیدید که خودتان هم تایید کردید.

همه ی علمای اهل سنت کعب الاحبار را قبول ندارند مثلا از متقدمین ذهبی و از معاصرین رشید رضا و احمد امین با او مخالفند.

اما در اینکه گفتید شیعه اصلا روایات کعب الاحبار را قبول ندارد خیلی هم مطمئن نباشید.
شیخ صدوق ( در علل الشرایع ج1 ص44) و شیخ مفید ( در امالی ص 137) در کتابهایشان از کعب الاحبار حدیث نقل کرده اند.
اما در میان علمای شیعه برای کعب الاحبار هم توثیق عام و هم توثیق خاص داریم.
از جمله علمای شیعه شهیدثانی و فیض کاشانی و حاجی نوری صاحب مستدرک به طور غیر مستقیم کعب الاحبار را توثیق ( توثیق عام) کرده اند.
اینها از جمله علمایی هستند که انتساب کتاب مصباح الشریعه به امام صادق را کاملا صحیح می دانند و کعب الاحبار هم یکی از راویان داخل کتاب است.

اما توثیق خاص هم برایش داریم. سید بن طاووس که از علمای بزرگ شیعه است در کتاب الملاحم و الفتن کعب الاحبار را از اصحاب خاص امام علی می دانسته که تقیه می کرده است و در همان کتاب چندین روایت از کعب الاحبار آورده است.

اولا که خودتان هم یک احتمال برای درستی آن آوردید . ( و به عبارت درست تر کپی پیست کردید):

دوما اینکه گفتید ( یا کپی کردید) که مورد نقد جدی محققان است. محققان لفظ جمع است در حالی که منظور آنجایی که از آن کپی کردید فقط یک نفر یعنی شیخ جعفر مرتضی عاملی بوده است. در جواب این خب شما یک محقق آوردید که تردید کرده ما هم یک محقق شیعه می آوریم که جریان سایه بان در جنگ بدر را تایید کرده است یعنی سید محسن امین ( اعیان الشیعه ج1 ص242)

سوما این که کسی تردید جدی کرده باشد به ما مربوط نیست . ما همان تردید جدی اش یا دلایلش را برای این تردید می خواهیم.

چهارما از منابع شیعه هم مناقب ابن شهر آشوب ج1 ص 163 این که در جنگ بدر برای پیامبر سایه بان ساخته شد را گزارش کرده است.

پنجما قبلا هم گفتم که در آن روایات و اخبار گفته نشده که ابوبکر و پیامبر از اول تا آخر جنگ بدر در سایه بان نشسته بودند: ثُمَّ خَرَجَ رَسُولُ اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَعَبَّأَ أَصْحَابَهُ وَهَيَّأَهُمْ

من کجا و کی از ابن تمیمه برای شما روایت آوردم؟

ابن ابی الحدید و استادش از بزرگان معتزله است نه همه ی اهل سنت.ولی شما در اینجا به ابن ابی الحدید یا استادش لقب (( استاد منصف)) دادید.

از جمله سه تن از علمای شیعه هم ابن ابی الحدید را شیعه می دانند: آيت الله خوانساري در روضات الجنات،ج5ص20و21 و شیخ عباس قمي،در الكني والالقاب،ج1ص185. و آقا بزرگ تهراني در طبقات اعلام الشيعة، ج13، ص: 88،

من بین دو دسته روایات در جنگ احد درباره ی ابوبکر نظر قطعی نمی دهم تا زمانی که دلیلی برای ترجیح روایت داشته باشم . اما این شما بودید که ادعا کردید که ابوبکر در جنگ احد فرار کرده است. اثبات ادعا بر عهده ی مدعی است.

موضوع این تایپیک درباره ابوبکر است نه عمر. این هم که شخصی در یکجا اظهار ترس کرده باشد دلیل بر این نمی شود که در همه جا ترسو بوده است. همانطور که سند آن آورده شد عمر هم از معدود کسانی بود که در جنگ حنین در کنار پیامبر باقی ماند و مقاومت کرد.
اما شما این را برای فرار از ادعای خود که گفته بودید سربازان ابوبکر را ترسو می خواندند یا اینکه در جنگ خیبر ابوبکر اصلا وارد جنگ نشد مطرح کردید.
یا آنقدر شجاع باشید که از ادعای خودتان دفاع کنید یا آنقدر شجاعت داشته باشید که به اشتباه خودتان اعتراف کنید. بعد بیایید برای ما بگویید که معنای شجاعت را می دانید.

با حقه و نیرنگ نمی توانید چیزی را ثابت کنید .

این منابع هیچکدام نمی گویند که سلمان در سال پنجم آزاد شده بلکه فقط می گویند که جنگ خندق در سال پنجم هجری بوده است . فقط دو منبع قبلی آن روایت را آورده اند.
آن کتابی هم که ناشیانه فقط یک قسمت کوچک آن را برای ما کپی پیست کردید کتاب سلمان فارسی نوشته ی شیخ جعفر مرتضی عاملی است که شیعه ی متعصبی هم هست و اتفاقا هم قبل از آن جایی که از کتاب او کپی کردید و هم بعد از آن خودش اثبات کرده که سلمان در سال اول هجری آزاد شده است.
این آدرس متن همان کتاب است دوستان می توانند آن کتاب را خودشان بخوانند و فریب حقه و نیرنگ دیگران را نخورند:
http://library.tebyan.net/ar/Viewer/Text/92927/7

من بخشهای مرتبط آن را در اینجا می آورم برای نمونه: کتاب سلمان فارسی شیخ جعفر مرتضی عاملی صفحه ی 7

ما تقريبا اطمينان داريم به اين كه سلمان در سال اول هجرى از بردگى آزاد شده و حتى در بعضى از روايات آمده است كه در مكه آزاد شده است . (28)
آنچه كه بر آزاد شدن سلمان در سال نخست هجرى دلالت مى كند عبارت است از:
1 - برخى از روايات مربوط به آزاد شدن سلمان بر اين دلالت مى كنند كه سلمان بلافاصله پس از اسلام آوردنش - يا بگو اظهار اسلامش - كه در سال نخست هجرى بوده آزاد شده است . (29)
2 - بعضى - مانند نويسنده كتاب (( تاريخ گزيده )) تصريح كرده اند به اين كه رسول الله - صلى الله عليه و آله - سلمان را در سال نخست هجرى خريد. (30)
بزودى به هنگام سخن گفتن از اين كه سلمان از آزادشدگان رسول الله - صلى الله عليه و آله - بوده تصريح به اين كه پيامبر - صلى الله عليه و آله - سلمان را در سال اول هجرى خريد، از (( شعبى )) و (( بريده )) نقل خواهد شد.
3 - شاهد ديگرى كه بر آزاد شدن سلمان در سال اول هجرى دلالت مى كند عبارت است از: قرارداد خرید سلمان

میزان حال فعلی افراد است ولی وقتی خبر از آینده داده می شود دیگر وضع فرق می کند. یعنی وقتی جبرئیل در آن روایتی که آوردید می گوید طلحه را آگاه کن که از عذاب قیامت نجات یافته است و اورا در عذاب قیامت نمی بینم. یعنی سرانجام او نیک است. بنابراین حال فعلی افراد چرا میزان باشد وقتی که آینده پیشگویی شده است.

ما اینجا داریم بحث علمی می کنیم منبر نیامدیم که دارید برای ما روضه می خوانید.
تا اینجا که شما بودید که در بحث ما مسخره بازی راه انداختید.مثلا ادعا کردید که ابوبکر اصلا در خیبر وارد جنگ نشد فقط رفت و برگشت بعد هم که ثابت کردیم ابوبکر در خیبر به شدت جنگید به جای اینکه از ادعای قبلیتان دفاع کنید یا به اشتباهتان اعتراف کنید در جواب به من می گویید که چرا ابوبکر در قلعه ی خیبر را با دستش نکند؟!!
تا از جواب دادن ناتوان می شدید برای فرار از جواب مدام یک موضوع دیگر را مطرح می کردید. به طبری تهمت زدید . بحث عمر را مطرح کردید. موضوع کعب الاحبار را مطرح کردید . ابوهریره را به پیش کشیدید. موضوع حضرت فاطمه را مطرح کردید. موضوع سقیفه و غدیر و حدیث ثقلین و....
خلاصه به جای اصل موضوع دائما موضوعات جدید را عنوان می کردید.و از این شاخه به ان شاخه می پریدید.
آنقدر شجاع باشید که از ادعاهای قبلیتان دفاع کنید یا آنقدر شجاع باشید که به اشتباه خودتان اعتراف کنید بعد بیایید برای ما ادعا کنید که معنای شجاعت را می دانید.

سلام مجدد
در این باره من جواب برادر نویدتان را دادم می توانید جواب خودتان را هم از همانجا ببینید.

سلام

من معمولا در این سایت عادت ندارم که پاسخ کسی را بلافاصله بدهم ولی چون جواب دیگران را دادم پاسخ شما را هم به اختصار می دهم بنابر این انتظار نظر جامع و دقیق نداشته باشید. دو روز قبل هم که می خواستم وارد سایت بشوم دائم ارور می زد و نمی توانستم فعالیت کنم.
مثال شما از جهات بسیاری قیاسی مع الفارق و باطل است که الان فرصت بیان تمام آنها را ندارم. پیامبر در جنگ خیبر ابوبکر رامامور فتح خیبر فرمانده مسلمانان کرده بود و مسلمین را ملزم به اطاعت از او در جنگ کرده بود حالا آیا خداوند شیطان را بر انسانها مسلط کرده و او را مامور گمراهی انسانها کرده و به انسانها هم دستور داده که از او اطاعت کنند؟ کمی قبل از مقایسه کردن فکر کنید.
همچنین می توانید بگویید که چگونه نتیجه گیری کردید که ابوبکر ترسو بوده است؟

شما که گفتید در چیزی که علم آن را ندارید اظهار نظر نمی کنید. برای ابوبکر دو مورد یکی جنگ خیبر و دیگری آیه برائت که بعد از او به امام علی سپرده شد نقل شده و برای عمر یک مورد یعنی جنگ خیبر. آیا شما مورد دیگری سراغ دارید که پیامبر ابوبکر و عمر را امتحان کرده و بعد از او به امام علی کار را واگذار کرده باشد.
با یکی دو مورد که نمی توان حکم کلی صادر کرد.

این نشان می دهد که شما با تعصب وارد بحث شدید که باعث شد نوشته های من را با دقت نخوانید.

من کجا گفتم که بدون مبنا باید هر مطلب تاریخی را بپذیریم؟

دقت کنید که من چه گفتم ببینید آیا باز هم اشکال شما به من وارد است یا نه.