شهید محمد مهدی خادم الشریعه

[="Arial"][="DarkOrchid"]

باقر و نیروهایش در خط مقدم مسقر شدند، اما نیروها وضعیت مناسبی نداشتند. به همین علت با بی سیم به خادم الرشیعه گفت: «فکری برایمان بکن. منطقه بدجوری باتلاقی است. نیروها قدرت تحرک چندانی ندارند. سنگرها همه درب و داغان است. تا ظهر برایمان تراورس و گونی بفرستید و گرنه بچه ها از دست می روند.»
فرمانده تیپ قول داد وسایل را برایشان بفرستد. آن روز به شب رسید اما خبری از وسایل نشد. باقر نیروهایش را جمع کرد و تاکید نمود حتماً امشب همه مراقب باشند. باقر دیگر به محمدمهدی چیزی نگفت. کامیون وسایل غروب آفتاب به قرارگاه رسید. فرمانده(خادم الشریعه) از راننده ها خواست کامیون را به خط مقدم ببرند. خودش نیز با آنها رفت.نیمه شب بود که باقر صدای چند کامیون را شنید. از سنگر بیرون آمد. از دور شبح یک نفر را دید که زیرپوش سفید تن کرده و به طرف آنها می آید. وقتی جلوتر آمد دید محمد با زیر پیراهن سفید جلوی کامیون ها می دود تا راه را به آنها نشان دهد. باقر او را در آغوش گرفت گفت: مگر نگفتی فردا می آیی؟ پس چرا حالا آمدی، آن هم با این سر وضع؟ فرمانده با مهربانی پاسخ داد: «دیدم اگر دیر بشود، خدای نکرده بچه های مردم بی جهت مجروح می شوند کسی هم نبود که بخواهد این طرفی بیاید گفتم خودم بیایم، هم تراورس ها و گونی ها را بیاورم و هم سری به مقرتان بزنم.»
خادم الشریعه آن شب به همراه باقر بار کامیون ها را خالی کرد و نگذاشت باقر نیروها را از خواب بیدار کند.[/]

[="Arial"][="DarkOrchid"]

صبح روز مبعث حال و هوای عجیبی داشت. همراه بقیه نیروها برای ادای نماز صبح حاضر شد و پس از نماز با حالت معنوی خاصی، در یک گوشه مشغول راز و نیاز شد. موقع صبحانه هر چه اصرار کردیم که سر سفره بیاید، گفت: «می خواهم صبحانه را از دست پیامبر در بهشت میل کنم.» بعد از صبحانه یکی از دوستان سیبی به او تعارف کرد. محمد نگاهی به آن سیب انداخت، خندید و گفت: «نه، دلم می خواهد امروز از میوه های بهشتی بخورم.» هنوز روز به پایان نرسیده بود که محمد مهدی بزرگترین عیدی عمرش را از دستان رحمت للعالمین دریافت نمود و با تناول میوه شیرین شهادت به بهشت جاوادن وارد شد.

راوی: دوست شهید[/]

[="Arial"][="DarkOrchid"]

محمدمهدی به همراه کاظمیان به خط رفت. صدای شلیک توپ و تانک و خمپاره ها نشان از نبردی بی امان می داد. آن ها همچنان جلو می رفتند. اوضاع هر لحظه بدتر می شد. کاظمیان به جمع گفت: «می خواهید ماشین را همین جا یک گوشه بگذاریم و باقی راه را خودمان طی کنیم.» محمد پرید تو حرفش و گفت: «نه بابا، دیگه چیزی نمانده. تازه اگر بسیجی ها بفهمند می دانی تو روحیه شان چه اثری بدی می گذارد؟» ناگهان صدای سوت خمپاره ای بلند شد. محمدمهدی بلافاصله پاگذاشت روی ترمز، آن ها که عقب بودند، پرت شدند جلو. خمپاره صاف آمد و طرف کاظمیان خورد زمین. ترکش های آن نیز از روی ماشین رد شد. «br» کاظمیان سر بلند کرد. دید محمدمهدی هم سر گذاشته روی فرمان. گفت: «حاجی جان! سریع حرکت کن تا خمپاره ی بعدی نخورده رو سقف و دخلمان را نیاورده.» دست گذاشت رو شانه ی محمد، محمد به طرف دیگر افتاد. کاظمیان خشکش زد. چند لحظه همان طور ماند. یعنی چه، خمپاره که طرف او خورده بود؟ دست برد به صورت محمد، خوب که نگاه کرد، دید یک ترکش ریز از جلوی او عبور کرده و بدون اینکه به او بخورد، از زیر کلاه آهنی محمد رد شده و خورده به شقیقه او. محمد سبک بال و آرام پر کشید و به آسمان پیوست.

منبع تمامی مطالب:تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از کتاب 15آیه، تاریخ: کتاب اولين فرمانده[/]