چرا خودتان را دعا نمي كنيد؟

ممنون از سرکار سادات گرامی
چقدر خوب که این رو مطرح کردین. من همیشه یه سوالی برام بود که:

نمیدونم دقت کردین یا نه، وقتی میریم یه جای زیارتی مثل حرم امام رضا و... اصلا انگار آدم یادش میره چقدر دعاها توی ذهنش بود. خب این از یه طرفی برمیگرده به فضای معنوی اونجا و آرامشی که در آن محیط به آدم دست میده.
اما از طرف دیگه: حتی سر نمازها، یا زمان های دیگر که آدم میخواد دعا بکنه، مثل سجده های بعد از نماز... باز هم دلت نمیاد برای خودت اول بخوای، اول یکی یکی همه رو دعا میکنی، آخرش که به خودت میرسه دیگه اینقدر خسته میشی که من خودم یه وقتایی میگم: خدا حالا خودمو بعدا میگم بهت.
یا مثلا وقتی یه حال خوشی داری همش برای دیگران دعا میکنی، اینقدر دعا میکنی که آخرش وقتی به خودت میرسه دیگه اون حاله کم کم داره تموم میشه. یا یه شبهای مقدسی که شبهای دعاست، وقتی که صبحش میرسه میبینی که دیشب اصلا واسه خودت دعا نکردی، همش واسه دیگران دعا کردی... بعدش یکی مثل من با خودش میگه: یعنی خدا حواسش به من هم هست؟؟؟ (جواب این هم واضحه البته)
خیلی هم شنیدیم که میگن در حق دیگران دعا کنی خدا به خودت میده.
این از احادیثی که در بالا عنوان شده هم معلوم هست.

اما از طرفی شنیدیم که میگن باید در دعا اصرار داشت. و اینکه درسته که خدا میدونه نیاز ما چیست و اینکه از دل تمامی بندگانش باخبره، اما ما باید نیازمان را به درگاه خدا ببریم و در اون اصرار هم داشته باشیم.

خب این دو مسئله...!!!!!!!!!!
نمیدونم چطور عنوان کنم منظورمو!!!! اگر واضح نبود بفرمایین واضح تر بگم.

هدف زنده نگه داشتن ارتباطه نه دعا والا دعا گه قبل از به زبان اوردن دانسته است
هدف ادامه مکالمه با معشوقه

خوشا به حال کسي که زيادي ذکرش او را از بيان حاجاتش بازبدارد