•▪•●ƹ̵̡ӝ̵̨̄ʒ●•▪• اشعار امام خمینی (رحمة الله علیه ) •▪•●ƹ̵̡ӝ̵̨̄ʒ●•▪•
تبهای اولیه
مدیحه نوریْن نیّرین فاطمه زهرا و فاطمه معصومه، سلام اللّه علیهما
اى ازلیّت به تـــــربت تـــــو، مخمـــّر **** وى ابــدیّت بــه طلعت تو، مقرّر
آیت رحمت ز جلــــوه تــــــو هویـــدا * *** رایت قــدرت در آستین تو مُضْمَر
جــــودت هم بسترا به فیض مقدس **** لطفت هم بالشا به صدرِ مُصَدّر
عصمت تو تا کشید پرده به اجسام **** عالَـــم اجســام گردد عالَم دیگر
جلـــــوه تـــــو نــــور ایزدى را مَجْلى **** عصمت تـو سرّ مختفى را مَظهر
گـــــویم واجب تــو را، نه آنَتْ رتبت **** خــوانم ممکن تو را، ز ممکن برتر
ممکن انــــدر لباس واجب پیــــــدا **** واجبــــى اندر رداى امکان مَظْهر
ممکن؛ امّا چه ممکن، علت امکان **** واجب؛ امـــّا شعـــــاع خالق اکبر
ممکن؛ امّا یگانــــه واسطــــه فیض **** فیض به مهتر رسد وزان پس کهتر
ممکن؛ امــــّا نمــود هستى از وى **** ممکن؛ امــــّا ز ممکنــــات فزونتر
وین نه عجب؛ زانکه نور اوست ز زهرا **** نور وى از حیدر است و او ز پیمبر
نور خــــدا در رســــول اکـــرم پیدا **** کرد تجلّى ز وى، به حیدر صفدر
وز وى، تابان شده به حضرت زهرا **** اینک ظاهر ز دخت موسىِ جعفر
این است آن نور کز مشیّت کُنْ کرد **** عالـــم، آن کو به عالم است منّور
این است آن نور کز تجلّـــى قدرت **** داد به دوشیزگـــــان هستى، زیور
شیطانْ عالِم شدى، اگر که بدین نور **** ناگفتى آدم است خاک و من آذر
آبـــــروى ممکناتْ جمله از این نور **** گـــر نَبـــُدى، باطل آمدند سراسر
جلوه این، خود عَرَض نمود عَرَض را **** ظلّش بخشـــود جـــوهریّت جوهر
عیسى مریم به پیشگاهش دربان **** موسىِ عمران به بارگاهش چـاکر
آن یک چون دیده بان فرا شده بردار **** وین یک چـــون قاپقان معطى بر در
یا که دو طفلند در حریــــم جلالش **** از پـــى تکمیل نفس آمده مضطـر
آن یک انجیل را نمـــــاید از حفظ **** ویـــن یک تورات را بخـــواند از بر
گر که نگفتى امام هستم بر خلق **** موسى جعفـــر، ولّــى حضرت داور
فاش بگفتم که این رسول خداى است **** معجزه اش مـــى بـوَد همانا دختر
دختــــــر، جز فاطمه نیایــد چون این **** صُلب پــدر را و هـــم مشیمه مادر
دختر، چون این دو از مشیمه قدرت **** نامد و ناید دگـــر همــــــــــاره مقدّر
آن یک، امواج علم را شـــــده مبدا **** وین یک، افواج حلم را شده مصـــدر
آن یک موجود از خطــــابش مَجْلى **** وین یک، معدوم از عقــــابش مُسْتَر
آن یک بر فـــرق انبیــــا شده تارک **** وین یک انــــدر ســـــرْ اولیا را مغفر
آن یک در عالم جـــــــلالت کعبه **** وین یک در مُلک کبــــریایى مَشْعر
لَمْ یَلِدم بسته لب وگرنه بگفتم **** دخت خــــداینــــــد این دو نور مطهّر
آن یک، کوْن و مکانْش بسته به مَقْنَع **** وین یک، مُلکِ جهانْش بسته به معْجَر
چادر آن یک، حجاب عصمت ایزد **** معْجــــــَرِ این یک، نقـــــاب عفّت داور
آن یک، بر مُلک لا یزالى تارُک **** وین یک، بـــــر عرش کبــــریایى افسر
تابشى از لطف آن، بهشت مُخَلّد **** ســــــایــــهاى از قهر این، جحیم مُقَعّر
قطرهاى از جود آن، بحار سماوى **** رشحــــهاى از فیض این، ذخـــــایر اغیر
آن یک، خاکِ مدینه کرده مزّین **** صفحه قــــــم را نمــــوده، این یک انور
خاک قم، این کرده از شرافتْ، جنّت **** آب مــــــدینه نمــــــــوده آن یک، کوثر
عرصه قم، غیرت بهشت برین است **** بلکـــــه بهشتش یَساولى است برابر
زیبد اگر خاک قم به عرش کند فخر **** شـــــاید گـــــــر لوح را بیابد همسر
خاکى عجب خاک آبروى خلایق **** ملجــــــا بر مسلم و پنـــــاه به کافـــر
گر که شنیدندى این قصیده هندى **** شـــاعــــــــر شیراز و آن ادیب سخنور
آن یک طوطى صفت همى نسرودى **** اى به جـــلالت ز آفــــرینش بــــــرتر
وین یک قمرى نمط هماره نگفتى **** اى کـــه جهــان از رخ تو گشته منوّر
..
گسترده، بــــــاد جانفــــزا، فرش زمرّد بى شُمــر ***** افشـــــــــانده، ابـــــر پرعطا بیرون ز حد، دُرِّ ثمین
از ارغـــــــــوان و یاسمن، طرف چمن شد پرنیــان ***** وَز اُقحـــــــــوان و نسترن، سطح دَمَن دیباى چین
از لادن و میمـــــون رسد، هر لحظه بوى جانفـــزا ***** وَز ســـــــورى و نعمان وزد، هر دم شمیم عنبرین
از سنبل و نرگس، جهــــان باشد به مانند جنــان ***** وز ســـــوسن و نسرین، زمین چون روضه خُلدبرین
از فرط لاله، بـــــــــــوستان گشتـــه به از بـاغ اِرَم ***** وز فیض ژالــــــــه، گلسِتان رشک نگارستان چین
از قمرى و کبک و هــــــزار، آیــــــد نواى ارغنـــون ***** وز سیــــــره و کــــوکـــو و سار، آواز چنگ راستین
از شـــــارک و تــوکا رسد، هر لحظه صوتى دلـربا ***** وز بـــــــــــوالملیح و فاخته، هر دم نوایى دلنشین
بر شاخ باشد زند خوان، هر شام چون رامشگران ***** ورشـــــان به سان موبدان، هر صبح با صوت حزین
یک ســـو نــواى بلبلان، یک سو گل و ریحان و بان ***** یک سو نسیم خوش وزان، یک سو روان ماء معین
شد مــــوسم عیش و طرب، بگذشت هنگام کرب ***** جــــــــــــام مى گلگون طلب، از گلعذارى مه جبین
قدّش چـــو سرو بـــوستان، خدّش به رنگ ارغوان ***** بویش چو بوى ضیمران، جسمش چو برگ یاسمین
چشمش چـــو چشم آهـــوان، ابروش مانند کمان ***** آب بقــــــــایش در دهـــــــان، مهرش هویدا از جبین
رویش چـــو روز وصل او، گیتــــى فــــروز و دلگشا ***** مویش چو شـــــــام هجر من، آشفته و پرتاب و چین
با اینچنین زیبـــــا صنم، باید به بستـــــــان زد قدم ***** جان فارغ از هر رنج و غم، دل خالى از هر مهر و کین
خــــــاصه کنون کاندر جهان، گردیده مولودى عیان ***** کـــــز بهــــــــر ذات پا ک آن، شد امتـــزاج ماء و طین
از بهـــــــر تکــــــــریمش میان، بربستـه خیل *****از بهــــــر تعظیمش کمــــــر، خم کرده چرخ هفتمین
مهدى امــــــام منتظـــــــر، نــــو بــــاوه خیرالبشر ***** خلق دو عالـــــم سر به سر، بر خوان احسانش، نگین
مهــــــر از ضیائش ذرّه اى، بـدر از عطایش بدرهاى ***** دریا ز جودش قطره اى، گردون زِ کشتش خوشه چین
مــــــرآت ذات کبـــــــریــــــــا، مشکــــــوة انوار ******منظـــــــور بعث انبیــــــــا، مقصــــــــود خلـق عالمین
امرش قضا، حکمش قدر، حُبّش جنان، بغضش سقر ***** خـــــــاک رهش، زیبــــــــــد اگر بر طُرّه ساید حورِعین
داننـــد قـــــــرآن سر به سر، بابى ز مدحش مختصر ***** اصحــــــــاب علــــــــم و معرفت، ارباب ایمان و یقین
سلطان دین، شـــــــاه زَمَـــن، مالک رقاب مرد و ******دارد به امـــــــرِ ذوالمِنَن، روى زمیـــــن زیــــــــر نگین
ذاتش بـــــه امـــــــر دادگــــر، شد منبع فیض بشر ***** خیــــــل ملایـــــک سر به سر، در بند الطافش رهین
حبّش، سفینــــه نـــــــوح آمد در مَثـــــَل، لیکن اگر ***** مهـــــــرش نبــــــــودى نوح را، مى بود با طوفان قرین
گــــــر نــــه وجود اقدسش، ظاهر شدى اندر جهان ***** کامــــــــل نگشتـــــى دین حق، ز امروز تا روز پسین
ایــــــزد به نــــــــامش زد رقم، منشور ختم الاوصیا ***** چـــــــــونانکه جـــــدّ امجدش، گردید ختم المرسلین
نـــــــوح و خلیل و بــــوالبشر، ادریس و داوود و پسر ****** از ابــــــر فیضش مُستمـــِد، از کان علمش مستعین
مــــــوسى به کف دارد عصـــا، دربانىاش را منتظر ***** آمـــــــاده بهـــــــر اقتدا، عیســــى به چرخ چارمین
اى خســــرو گـــــــردون فَرَم، لختى نظر کن از کَرَم ***** کفّــــــــار مستولـــــــى نگر، اسلام مستضعف ببین
نـــــامـــــــوس ایمــــان در خطر، از حیله لامذهبان ***** خـــــــــون مسلمــــانان هدر، از حمله اعـــــداء دین
ظاهــــــر شــود آن شه اگر، شمشیر حیدر بر کمر ***** دستـــــــار پیغمبر بـــــه سر، دست خـــدا در آستین
دیـــــــّارى از این ملحــــــدان، باقى نماند در جهان ***** ایمـــــن شــــــــود روى زمین، از جور و ظلم ظالمین
من گـــر چـــــــه از فرط گنه شرمنده و زارم؛ ولى ***** شــــــادم کــــه خاکم کرده حق، با آب مهر تو عجین
خــــاصه کنون کز فیض حق، مدحت سرودم آنچنان ***** کــــــــز خامـــــــــه ریزد بر ورق، جاى مرکّب انگبین
تا چنگـــــل شـــــــــــاهین کند، صید کبوتر در هوا ***** تا گـــــــرگ باشد در زمیـن، بر گوسفندانْ خشمگین
بـــــــــر روى احبابت شـــــــود، مفتـــوح ابواب ظفر ***** بـــــر جــــــــان اعدایت رسد، هر دم بلاى سهمگین
تا بــــــــــــاد نــــوروزى وزد، هر ساله اندر بوستان ***** تا ز ابــــــر آذارى دمــــــــد، ریحـــــان و گل اندر زمین
بــــــــر دشمنان دولتت، هر فصل باشد چون خزان ***** بــــــــر دوستانت هـــــــر مهى، بادا چو ماه فرودین
عــــــالم شود از مقدمش، خالى ز جهل، از علم پر ***** چـــــــون شهر قم، از مقــــدم شیخ اجل، میر مهین
ابـــــــــــر عطا، فیض عمیم، بحر سخى، کنز نعیم ***** کـــــــــان کَرَم عبدالکریم پشت و پنـــــاه مسلمین
گنجینــــــه علم سَلَف، سرچشمــــــه فضل خلف ***** دادش خداوند از شرف، بر کف زمـــــــــام شرع و دین
در ســـــــــایه اش گرد آمده، اعلام دین از هر بلد ***** بـــــــــر ســــــاحتش آورده رو، طلّاب از هر سرزمین
یا رب به عمـــــر و عزتش، افزاى و جاه و حرمتش ***** کـــــــاحیا کند از همــــــــــّتش، آیین خیرالمرسلین
اى حضرت صاحب زمان ، اى پادشاه انس و ******لطفـــــــــــــى نما بر شیعیان، تایید کن دین مبین!
تـــــــــــوفیق تحصیلم عطا فــــرما و زهد بى ریا ***** تا گـــــــــــــــــردم از لطف خدا، از عالِمین عاملین
بــــــــاد در گلشن فزون از حد، نموده مُشک بیزى ***** ابـــــــر در بستــان، برون از حد نموده دُر فشانى
بــــــــــــرقْ رخشان در فضا چون نیزه سالارِ توران ***** رعــــــدْ نــــــالان چون شه ایران ز تیر سیستانى
از وصــــــــــــــــــول قطره باران به روى آب صافى ***** جلـــــــــوهگــــــر گشته طبقها پر ز دُرهاى یمانى
دشت و صحرا گشته یکسر فرش، از دیباى اخضر ***** مـــــــــر درختان راست در بر، جامه هاى پرنیانى
گـــــــــــــوییا گیتى، چراغان است از گلهاى الوان ***** سـوسن و نسرین و یاس و یاسمین و استکانى
هم، منــــــــــــزّه طَرْف گلشن از شمیم اُقحوانى ***** هــــــم، معطّــــر ساحت بستان ز عطر ضیمرانى
ارغــــــــــوان و رُزّ و گل، صحن چمن را کرده قصرى ***** فــــرش او سبز و فضـایش زرد و سقفش ارغوانى
وآن شقــــــــــایق، عاشق است و التفات یار دیده ***** روى از ایــــــنرو، نیم دارد سرخ و نیمى زعفرانى
لادن و میمون و شـــاه اِسْپَرغم و خیرى و شب بو ***** بردهاند از طـــــــز خوش، گوى سبق از نقش مانى
ژالـــــــــــــــــــه بر لالـــه چو خال دلبران در دلربایى ***** نرگس و سنبل چو چشم و زلفشان در دلستانى
وآن بنفشـــــــــه بین، پریشان کرده آن زلف معطّر ***** کـــــــــــــــرده دلها را پریشان همچو زلفین فلانى
زیـــــــن سبب بنگر سر خجلت به زیر افکنده، گوید ***** من کجــــــا و طُـــــــــرّه مشکین و پُرچین فلانى؟
عشق بلبل کـــــــــــرده گل را در حریم باغ، بیتاب ***** آشکــــــارا گوید از شهناز و شور و مهربانى
قمـــــــــــریک ماهور خواند، هدهد آواز عراقى ***** کبکْ صــــــــوت دشتى و تیهو بیات اصفهانى
این جهـــــــــــــــانِ تازه را گر مردگان بینند، گویند ***** اى خداى . . . . . . . .
کــــــــى چنین خرّم بهاران دیده چشم اهل ایران؟ ***** کــــــرده نــــــــــــوروز کهن از نو خیال نوجوانى
یـــــــــــــا خداوند این بساط عیش را کرده فراهم ***** تـــــــا به صــــد عزّت نماید از ولىاش میهمانى
حضــــــــــــــــرت صاحب زمان، مشکوة انوار الهى ***** مــــــــــــــالک کوْن و مکان، مرآت ذات لامکانى
مظهــــــــــــــر قدرت، ولىّ عصر، سلطان دو ******قــــــــــائم آل محمّـــــــد،مهدى آخــــــــر زمانى
با بقـــــــــــــــاء ذات مسعودش، همه موجود باقى ***** بــــــــى لحاظ اقدسش، یکدم همه مخلوق فانى
خوشه چین خرمن فیضش، همه عرشى و فرشى ***** ریـــزه خوار خوان احسانش، همه انسى و جانى
از طفیـــــــل هستىاش، هستىّ موجودات عالم ***** جـــــــوهـــــرى و عقلى و نامى و حیوانىّ و کانى
شاهـــــــدى کو از ازل، از عاشقان بر بست رُخ را ***** بر ســــــــر مهـــــر آمـد و گردید مشهود و عیانى
از ضیــــــــائش ذرّهاى برخاست، شد مهر سپهرى ***** از عطــــــــایش بـــــــــــدرهاى گردید بدر آسمانى
بهـــــــــــــــــــر تقبیل قدومش، انبیا گشتند حاضر ***** بهــــــــر تعظیمش، کمر خم کرد چرخ کهکشانى
گــــــــــــــو بیا بشنو به گوش دل، نداى اُنظُرونى ***** اى که گشتى بىخود از خوف خطاب لَنْ ترانى
عیـــــــــــــد خُم با حشمت و فرّ سلیمانى بیامد ***** کـــــــه نهـــــادم بر سر از میلاد شه، تاج کیانى
جمعه مــــــــى گوید من آن یارم که دائم در کنارم ***** نیمــــــه شعبـــــــــــان مرا داد عزّت و جاه گرانى
قـــــــــــــــــرنها باید که تا آید چنین عیدى به عالم ****** عیــــــــــد امسال از شرف، زد سکه صاحبقرانى
عقل گوید باش خامش، چنـــــد گویى مدح شاهى ؟ ***** کـــــــه سروده مدحتش حق، با زبان بى زبانى
اى کـــــــه بـــى نور جمالت، نیست عالم را فروغى ***** تا بــــــــه کـــى در ظلِّ امر غیبت کبرى ، نهانى؟
پــــــــــــــرده بردار از رخ و ما مردگان را جان ببخشا ***** اى کـــــــــه قلب عالـــــــم امکانى و جانِ جهانى
تا به کــــــــى این کافران، نوشند خون اهل ایمان؟ ***** چنـــــد این گرگان، کنند این گوسفندان را شبانى؟
تا به کــــــــى این ناکسان، باشند بر ما حکمرانان؟ ***** تا کى این دزدان، کنند این بى کسان را پاسبانى؟
تا به کـــــــــــــــى بر ما روا باشد جفاى انگلیسى؟ ***** آنکه در ظلم و ستم، فرد است و او را نیست ثانى
آنکـــــــه از حرصش، نصیب عالمى شد تنگدستى **** آنکـــــه بــــــر آیات حق رفت از خطایش، آنچه دانى
خـــــــوار کن شاها تو او را در جهان تا صبح محشر ***** آنکـــــه مــــــــى زد در بسیط ارض، کوس کامرانى
تا بـــــدانند از خداوند جهان، این دادخـــــــواهـــى ***** تـــــــا ببینند از شه اسلامیان، این حکمــــــــرانى
حــــــــــوزه علمیّه قم را عَلَــــــــــــم فرما به عالم ***** تـــــــــــــــــا کند فُلک نجات مسلمین را، بادبانى
بس کـــــــرم کن عمر و عزّت بر کریمى کز کرامت ***** کــــــــرده بر ایشان چو ابر رحمت حق، دُر فشانى
نیکخــــــــــــــــــــواهش را عطا فرما، بقاى جاودانى ***** بهـــــــــر بدخواهش رسان هر دم، بلاى آسمانى
تا ز فـــــــرط گل، شود شاها زمین چون طرف گلشن ***** تــــــا ز فیض فرودین، گردد جهانى چون جنانى
بگـــــــــــذرد بر دوستانت هــــــــــر خزانى چون بهارى ***** رو کنـــــــــد بر دشمنانت هر بهارى چون خزانى
نقطه عطف
خم را بگشا به روى مستان
بیــزار شو از هـــوا پرستان
از مــن بپذیر رمـــــز مستى
چون طفل صبور، در دبستان
آرام ده گُــل صفــــــــا باش
چـون ابــــر بهار در گلستان
تـاریخچــــــــه جمال او شو
بشنو خبر هــــــزار دستـان
بردار پیالـــــه و فرو خـــوان
بر مى زدگـان و تنگدستـان
اى نقطه عطف راز هستى
بر گیر ز دوست، جام مستى
من شاهد شهر آشنــایم
من شـاهـم و عـاشق گدایـم
فرمانده جـمع عاشقــانم
فـــرمانـبر یــــار بیـــــوفایــــم
از شهر گذشت نام و ننگم
بــــازیــــچـه دور و آشنــــایم
مست از قـدح شراب نابم
دور از بـــــرِ یــــــار دلــــربایم
ســازنده دیر عاشقـــــانم
بـــازنـــــده رنـــد بینــوایـــم
این نغمه بر آمد از روانـــم
از جــان و دل و زبـان و نایم
اى نقطه عطف راز هستى
بر گیر ز دوست، جام مستى
رازى است درون آستینــــم
رمزى است بـرون ز عقل و دینم
در زمره عاشقان سر مست
بـــى قیــد ز عــــار صلح و كینم
در جـرگـه طیــــر آسمـــانم
در حـــلقــه نــــمــلــه زمینـــــم
در دیده عـــاشقان، چنــانم
در مــنظـــــر سالـــكـان، چنینـم
دلبـــــــــاخته جـــــمال یارم
وارستــــــه ز روضــــــه بــــرینم
با غــــــمزه چشم گلعذاران
بیــــــزار ز نـــــاز حـــــور عــینـم
گــویم به زبـان بىزبـــــــانى
در جمــــــع بتــــان نــــــازنینـم
اى نقطه عطف راز هستى
بر گیر ز دوست، جام مستى
برخاست ز عاشقى، صفیرى
مى خواست ز دوست دستگیرى
او را بــه شـــــــرابخانـه آورد
تا تـــوبه كنـد به دست پیـــــــرى
از عشق، دگــر سخن نگوید
تا زنـــــده كنـــــد دلش فقیـــــرى
درویش صفت، اگـــر نباشى
از دورى دلــبــــــــرت بـــــمیــرى
میخانه، نه جاى افتخار است
جــــاى گنه است و سر به زیـرى
با عشوه بگو به جمع یاران
آهستـــه، و لیك با دلیرى
اى نقطه عطف راز هستى
بر گیر ز دوست، جام مستى
اى صوت رســـــاى آسمانى،
اى رمز نـــــــداى جاودانى،
اى قله كوه عشق و عاشق
وى مرشد ظاهر و نـهانى،
اى جلــــــوه كامل "انا الحق"
در عــرش مُرفّع جــهــــانى،
اى موسى صَعْق دیده در عشق
از جــــلــوه طـــور لامكانى،
اى اصل شجر، ظهورى از تو
در پــــــرتو سرّ سَرمــدانى،
بر گوى به عشق، سرّ لاهوت
در جمـــع قــــــلندران فانى
اى نقطه عطف راز هستى
بر گیر ز دوست، جام مستى
اى دور نـــــــمـــــاى پور آزر،
نــادیـــده افــول حق ز مــــــنظر
اى نار فراق، بر تـــــو گلشن
شد بَـــرد و سلام از تــــــــو آذر
بـــردار حجـــــاب یـار از پیش
بنمــاى رُخش چــــــــو گل مصوّر
از چهــــــره گلعذار دلــــــدار
شد شهـــــــر قــــلندران، منّــور
آشفته چه گشت پیچ زلفش
شد هر دو جهان، چـو گل معطّر
بر گــــوش دل و روان درویش
بر گـــــــوى به صــــد زبان مكـرّر
اى نقطه عطف راز هستى
بر گیر ز دوست، جام مستى
در حلقه سالكـــــان درویش
رنـــــــــدان صبـــور دورانــدیش
راهب صفتان جـــــام بر كف
آن مى زدگـان فـارغ از خویش
در جمله زاهدان و مىنوش
در صـــورت عـالـمان و بد كیش
در راه رسیدن به دلـــــــدار
بیگـــانــــه بـود ز نوش یا نیش
فارغ بود از جهان، به جامى
در خلــــوت مىخورانِ دلریش
فریاد زند ز عشق و مستى
بر پــاكـــــدلان مـرده از پیش
اى نقطه عطف راز هستى
بر گیر ز دوست، جام مستى
بهـــــار شد، در میخـــانه باز باید كرد
به ســــوى قبله عاشق، نماز باید كـرد
نسیم قــــــدس به عشـــاق باغ مژده دهد
كه دل ز هر دو جهان، بى نیاز باید كــرد
كنــــون كه دست به دامــان سرو مىنرسد
بـــــــه بید عاشق مجنون، نیاز باید كرد
غمى كه در دلـــم از عشق گُلعذاران است
دوا به جــــــــام مىِ چاره ساز باید كـرد
كنـــــون كه دست به دامان بوستان نرسد
نظـــــــر به ســرو قدى سرفراز باید كرد
نهانخانه اسرار
بـــر در میــكــده از روی نیـــاز آمــــدهام
پیش اصحاب طریقت به نماز آمدهام
از نهــــانخــــانه اســــرار نــــدارم خبــری
به در پیرمغـان صــاحب راز آمــدهام
از سـر كوی تو رانــدنــد مــرا بــا خــواری
با دلی سوخته از بــادیه بــاز آمــدهام
صوفی و خرقة خود، زاهد و سجاده خویش
من سوی دیر مغــان نغمه نواز آمدهام
بــا دلــی غمــزده از دیــر به مسجـد رفتــم
به امیدی هِله با سوز و گـداز آمـدهام
تــا كنــد پــرتــو رویـت بـه دو عـا
بر هر ذره به صــد راز و نیــاز آمدهام
آتش عشق
كيست كــــــــــــآشفته آن زلف چليپا نشود
ديده اى نيست كه بيند تــــو و شيـــدا نشود
گر كشى پرده ز رُخ، كيست كه رسوا نشـود
اين دل غمزده نتــــوان كه غم افـــزا نشـــود
آتشـــى ده كــــه بيفتـــــد به دل و پا نشود
قطرهاى نيست كه از مهـــر تــو دريا نشود
افسوس
افسوس كه عمر در بطالت بگذشت
با بارِ گنه، بدونِ طاعت بگذشت
فــــــــــردا كه به صحنه مجازات روم
گویند كه هنگام ندامت بگذشت
:Gol:
كتاب عمر
پیـــــــــــرى رسید و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد
ایّام زنــــدگى، همــــــه صــرف گناه شد
بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم
عمــــرى دراز، صرف در این كـوره راه شد
وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــهاند
وابستهاى چو من به جهـان، بى پناه شد
خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است
حاصل ز عمرِ آنكه خــــودش، قبلهگاه شد
دلــــــدادگان، كــــــه روى سفیدنـــــــــــد پیش یار
رنج مـــــرا ندیده كـــــه رویــــم سیـاه شد
افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آینده صد فسوس
آن را كـــه بستــه در رسن مال و جاه شد
از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ اى دوست، دست گیر
آن را كـــه رو سیه بــه سراشیب چاه شد
درِِ وصل
-------------
اى دوست، ببین حال دل زار مرا
وین جــانِ بلا دیده بیمار مرا
تا كى درِ وصلِ خود به رویم بندى؟
جــانــا، مپسند دیگر آزار مرا
-
[*=center]گرچه از هر دو جهان هیچ نشد حاصل ما
-
[*=center]
[*=center]غم نباشد، چو بود مهر تو اندر دل ما
-
[*=center]
[*=center]حاصل کوْن و مکان، جمله ز عکس رخ توست
[*=center]
[*=center]پس همین بس که همه کوْن و مکانْ حاصِل ما
-
[*=center]
[*=center]جمله اسرارِ نهان است درونِ لب دوست
[*=center]
[*=center]لبگشا! پرده برانداز از این مشکِل ما
-
[*=center]
[*=center]یا بکش با برَهان زین قفس تنگ مرا
[*=center]
[*=center]یا برون ساز ز دل این هوس باطل ما
-
[*=center]
[*=center]لایق طوْف حریم تو نبودیم اگر
-
[*=center]
[*=center]از چه رو پس ز محبت بسرشتی گِل ما؟
من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم ... چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم
فارغ از خود شدم و کوس انا الحق بزدم... همچو منصور خریدار سر دار شدم
غم دلدار فکنده است به جانم شرری ... که به جان امدم و شهره بازار شدم
در میخانه گشایید به رویم شب و روز ... که من از مسجد و از مدرسه بیزار شدم
جامه زهد و ریا کندم و بر تن کردم ... خرقه پیر خراباتی و هشیار شدم
واعظ شهر که از پند خود آزارم داد ... از دم رند می آلوده مددکار شدم
بگذارید که از بتکده یادی بکنم ... من که با دست بت میکده بیدار شدم
این شعر از امام خمینی است. تا به حال شعری به این جسوری ندیدم. حافظ و مولوی و عرفا در پی پیر خرابات بودند. امام خمینی می فرماید خودش پیر خرابت شده است. راست می گوید هنوز هم ما او را امام می خوانیم.
چه بزرگ است آن بت میکده که همچین پیر خراباتی به ما عنایت کرد که انقلابش متصل به انقلاب آن پیر تمام پیران خرابات است ! ان شا الله.
[h=1][/h]
[h=2]شعری منتشر نشده از امام خمینی (ره) در قالب مسمط در نسخهای قدیمی یافت شد که در کتاب خاندان امام خمینی(ره) منتشر خواهد شد.[/h] بخش ادبیات تبیان
محمدجواد مرادینیا محقق و پژوهشگر تاریخ در گفتوگویی ، از دستیابی به شعری منتشر نشده از امام خمینی (ره) خبر داد و گفت: در جریان پژوهشهای تاریخی خود به شعری منتشر نشده از امام خمینی (ره) دست یافتم که در سال 1304 شمسی سروده شده است. این شعر در مدح امام زمان (عج) و در قالب مسمط بوده و امام خمینی (ره) آن را در زمانی سروده است که در حجرههای مدرسه فیضیه اقامت داشته و 23 سال از عمرش بیشتر سپری نشده بود.
مرادینیا درباره چگونگی کشف این شعر گفت: نسخهای از شعر مزبور (که احتمالا تنها نسخه موجود از آن باشد) نزد فرزند یکی از هم دورهای های امام خمینی (ره) در مدرسه فیضیه قم به نام حاج آقا اسماعیل جزایری وجود داشت که به طور اتفاقی و توسط یکی از دوستان (که از موضوع پژوهشهای اینجانب اطلاع داشت) به دست من رسید. این نسخه آنگونه که از یادداشتی زیر آن بر میآید توسط مرحوم جزایری و از روی نسخهای نوشته شده که یکی از همشهریان امام خمینی (ره) به نام آقا محمدخان کمرهای از امام (ره) گرفته است. صاحب نسخه با قید تاریخ « لیله یکشنبه 17 شهر صفرالمظفر 1344»، تصریح کرده است «این اشعار در مدرسه فیضیه؛ در حجره آقا سید روح الله خمینی؛ از آقا محمد خان کمرهای دریافت شد و نوشته شد و مسمطی است از آقا سید روح الله خمینی»
موی تو به سان مار پیچان
ای ابروی تو کمان رستم
وی مژه او سنان دستان
محبوب منی ولی نه تنها
در دام تواَند صد هزاران
مِی در خُم طره ات فتاده است
چون گوی که افتد به چوگان
دردی است به جانم از فراقت
کش داروی وصل هست درمان
ما چهره آفتاب خواهیم
تا چند کنی تو روی پنهان
نومیدم گر ز وصل سازی
دانی چه کنم ز سوز هجران؟
بنشینم وصبر پیش گیرم
دنباله کار خویش گیرم
عشق تو بَرَد ز کف عنانم
رحمی که به لب رسید جانم
از هجر لقایت ای پری رخ
خون جای سر شک می نشانم
بس ناله ز سوز هجر کردم
پُر گشته سپهر از فغانم
سال و مه و هفته وشب وروز
افغان به فلک همی رسانم
هر چند که مستم از رخ تو
مستی ز کف تو نیز سوده است
بنشین تو که همچو یار سعدی
هر جا که نشست فتنه برخاست
یوسف اگرت ببیند از شوق
بر هم زن شیوه زلیخاست
گویند که هست آب حیوان
اندر ظلمات زیر و بالاست
اینک اینجا و آب حیوان
در ماه منیر من هویداست
عهدی با ما نمودو پیوست
که بر سر عهد خود نه برجاست
بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله کار خویش گیرم
مرادینیا این شعر را به همراه اسناد تازهیاب دیگری از خاندان امام خمینی (ره) در کتاب خاندان امام خمینی (ره) به روایت اسناد؛ به تازگی تدوین کرده و به دست چاپ سپرده است.
[h=1]جان جهان[/h]
align: center | |
---|---|