جاودانگی، عذاب یا پاداش!؟

تب‌های اولیه

3 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
جاودانگی، عذاب یا پاداش!؟

با سلام
با توجه به اینکه حتی اگه شیرین ترین کارها هم کار هرروزمون باشه و مدت محدودی(مثلا 10 روز) دائما انجامش بدیم کم کم از اون کار زده میشیم و برامون خسته کننده میشه، چطور میتونیم بگیم که وقت نامحدود و زندگی جاودان پاداشی برای ماست و نه عذاب!؟ مخصوصا اینکه میگن تو بهشت هر چی اراده کنیم در دسترسه و در نتیجه تحقیق درباره علوم بی مورده و تنها چیزی که بشر میتونه ادعا داشته باشه فتحش یک ابدیت طول میکشه همین علمه!!(و کمال)
من که هر وقت به زندگی ابدی فکر میکنم تنم میلرزه و اصلا علاقه ای بهش ندارم!!(شاید فقط تو اعماق وجودم بخوامش! نمیدونم!)

با نام و یاد دوست


کارشناسان بحث: استاد هادی

با سلام و عرض ادب و تشکر از پرسش خوبتان

احساس ملالت در برخی انسانها پدید می آید ناشی از نبود درک درست و عمیق از بهشت و عالم آخرت است. در چنین مواقعی شخص زندگی اخروی را با زندگی دنیایی مقایسه می کند لذا آن را ملالت بار می یابد. در حالی که ملالت بار بودن زندگی دنیوی به خاطر طول کشیدن آن نیست بلکه به خاطر نقص آن است.
انسان در عمق جان خود طالب عالمی کامل و بی نقص است لذا از این عالم مادّه که عالم نقص ها و عدم هاست ملول می شود. در دنیا هر چیزی انتهایی دارد، ولی روح آدمی طالب حقایق بی انتهاست(1)؛ از اینرو هیچ چیز عالم مادّه قادر به ارضاء کامل انسان نیست. ولی در بهشت، نعمتها و خواست ها پایان ندارند، و هیچ چیزتکراری نیست، بلکه اهل بهشت دائماً در حال ترقّی وجودی هستند و نعمت ها دائماً برای آنها تازه می شود(2)؛ اما ترقّی آنها ناشی از عمل به تکلیف نیست؛ بلکه ظهور میل به کمال مطلق است که در باطن همه موجود است.
افزون بر این مطلب، تمام نعمت های بهشتی معرفت آفرین نیز هستند؛ یعنی نتیجه استفاده از هر نعمتی معرفتی نو برای انسان است؛ و معرفت چیزی است که انسان هیچگاه از آن سیر نمی شود. لذا انسان بهشتی در یک مرتبه وجودی متوقّف نیست، بلکه دائماً و تا ابد با نردبان معرفت، در مراتب وجودی خود، که بی نهایت مرتبه است، در سیر است. (البته بی نهایت بودن هر کسی به حسب وجود خود اوست.)

.............................................................................................................

1. راجع به اين مضمون چندين آيه داريم از جمله اين آيه كريمه از سوره نحل: «ما عندكم ينفد و ما عندالله باق» يعني اين چيزهايي كه در اختيار شماست (از نعمتهاي دنيا) فاني شدني است اما آنچه كه نزد خداست بقا دارد. اين بيان براي كسي مفيد است كه فطرتا طالب بقا باشد آن وقت مصداقش را به او نشان مي دهند كه آن مطلوب تو در آن جاست نه در اين جا.
2. به طور قطع تکامل در بهشت وجود دارد و بهشتیان هرگز در جا نمی‌زنند، بلکه در پرتوی عنایات الهی و الطاف ربانی روز به روز به ساحت قدسش نزدیک تر می‌شوند، و در مسیر قرب الى الله به پیشروی خود ادامه می‌دهند. گرچه در بهشت جای تکلیف نیست و انسان از رهگذر انجام تکالیف در آن جا تکامل نمی‌کند، ولی در پرتو اعمالی که در این جهان انجام داده‌اند ،همچنان به سیر تکاملی خویش ادامه می‌دهند. (ناصر مکارم پیام قرآن، نشر دار الکتب ا لاسلامیه تهران ج 6، ص 363)

موضوع قفل شده است