عملی که مصیبت را بزرگتر می کند!

تب‌های اولیه

3 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
عملی که مصیبت را بزرگتر می کند!

شكایت كردن به خداوند، مانعى ندارد ؛ آنچه بد است ، شكایت كردن از خداست . شكایت از خدا ، به معناى «اعتراض» است و شكایت به خدا ، به منظور «استعانت» . شكایت كردن به مردم ، در حقیقت ، شكایت كردن از خداست . نباید هنگام سختى‏ها به دیگران شكایت كرد .

فورى‏ترین و شاید شایع‏ترین واكنش در برابر حوادث ناخوشایند ، بى‏تابى كردن است. طبع اوّلیه انسان، این است كه در برابر ناخوشایندى‏هاى زندگى ، بى‏تاب مى‏گردد . قرآن كریم در این باره مى‏فرماید: إِنَّ الاْءِنسَـنَ خُلِقَ هَلُوعًا إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا . 1
همانا انسان ، حریص و بى‏تاب آفریده شده است ؛ هر گاه بدى به او برسد ، بى‏تاب مى‏شود .
بى‏تابى كردن ، روال عادى زندگى را تغییر داده ، تعادل انسان را بر هم مى‏زند . این عدم تعادل ، ممكن است به دو شكلْ نمایان شود : یكى بروز رفتارهایى كه پیش از این ، انجام نمى‏داده ، و دیگرى ترك رفتارها و كارهایى كه انجام مى‏داده است . پیامبر خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله وسلم در این باره مى‏فرماید:
إنَّ الجَزَعَ عَلَى المُصیبَةِ أن یَعمَلَ شَیئا لَم یَكُن یَعمَلُهُ أو یَترُكَ شَیئا كانَ یَعمَلُهُ. 2
همانا بى‏تابى كردن بر مصیبت ، این است كه كارى را انجام دهد كه انجام نمى‏داده و یا ترك كند چیزى را كه انجام مى‏داده است .
ناله و فریادْ سر دادن ، گریبان دریدن ، بر سر و صورت زدن ، مو پریشان كردن ، دست بر دست زدن یا بر ران خود زدن و امورى از این دست ، رفتارهایى هستند كه در شرایط عادى ، انجام نمى‏گیرد ؛ ولى هنگام مصیبت ، از انسان ، سر مى‏زند. 3 از سوى دیگر ، كسل شدن ، اظهار ناتوانى كردن ، و دست روى دست گذاشتن و روال زندگى را رها كردن ، منشأ ترك كردن امورى است كه انسان در شرایط عادى ، آن‏ها را انجام مى‏داده است.
پدیده دیگرى كه هنگام بى‏تابى ، رخ مى‏دهد «شكایت كردن» است . معمولاً وقتى حادثه ناخوشایندى رخ مى‏دهد ، انسان ، لب به شكایت مى‏گشاید . گاهى این شكایت كردن ، با ناسزاگویى همراه مى‏شود ؛ هیچ حریمى نگاه داشته نمى‏شود و هر چه به زبان مى‏رسد ، گفته مى‏شود . اما كسى كه صبور و بردبار باشد ، اهل شكایت و ناسزا نیست.
جابر بن عبداللّه‏ انصارى از امام باقر علیه‏السلام پرسید : «صبر جمیل چیست؟» . حضرت ، در پاسخ مى‏فرماید: فَذلِكَ صَبرٌ لَیسَ فیهِ شَكوىً إلَى النّاسِ . 4 این ، صبرى است كه در آن ، شكایت كردن به مردم نیست .
جبرئیل نیز همین نكته را در تفسیر صبر براى پیامبر خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله وسلم بیان مى‏كند.5 البته شكایت كردن به خداوند، مانعى ندارد ؛ آنچه بد است ، شكایت كردن از خداست . شكایت از خدا ، به معناى «اعتراض» است و شكایت به خدا ، به منظور «استعانت» . شكایت كردن به مردم ، در حقیقت ، شكایت كردن از خداست . نباید هنگام سختى‏ها به دیگران شكایت كرد . شكایت به مردم ، چه تأثیرى خواهد داشت . باید شكایت پیش كسى بُرد كه توان حل آن مشكل را داشته باشد . امام على علیه‏السلام درباره این اصل مى‏فرماید : اِجعَل شَكواكَ إلى من یَقدِرُ عَلى غِناكَ . 6شكایت خود را خطاب به كسى قرار ده كه قادر بر توانمند كردن تو باشد.
به همین جهت حضرت مى‏فرماید:
إذا ضاقَ المُسلِمُ فَلا یَشكُوَنَّ رَبَّهُ عَزَّ وجَلَّ وَلیَشتَكِ إلى رَبِّهِ الَّذی بِیَدِهِ مَقالیدُ الاُمورِ وتَدبیرُها . 7
هر گاه مسلمان ، در تنگنا قرار گرفت ، نباید از خداوند شكایت كند؛ بلكه باید به پروردگارش كه زمام امور و تدبیر آنها به دست اوست ، شكایت كند .

برچسب: 

پیامدهاى بى‏تابى كردن

تردید نداشته باشید كه بى‏تابى كردن ، كوچك‏ترین تأثیرى در بهبود وضعیت شما نخواهد داشت . «سودمندى» یكى از اصول اساسى در رفتارهاى خردمندانه است . رفتار خردمندانه ، رفتارى است كه فایده‏اى در بر دارد و نتیجه عاقلانه‏اى به دنبال دارد . ممكن است كه ما از بى‏تابى كردن ، به عنوان رفتار مقابله‏اى استفاده كنیم ؛ ولى باید دانست كه مقابله مثبت و واكنش صحیح ، آن است كه شرایط موجود را بهبود بخشد و اوضاع را كنترل كند . این ، در حالى است كه به وسیله بى‏تابى كردن ، آنچه از دست رفته ، باز نمى‏گردد و مصیبت وارد شده ، از بین نمى‏رود و احساسات و عواطف انسان ، كنترل نمى‏شود . امام على علیه‏السلام در این باره مى‏فرماید :
الحُزنُ وَالجَزَعُ لا یَرُدّانِ الفائِتَ . 9
غمگینى و بى‏تابى ، آنچه را از دست رفته ، باز نمى‏گردانند .

زانوى غمْ بغل كردن و بى‏تاب شدن ، هرگز نمى‏تواند سختى و گرفتارى را حذف كند و خوشایندى را بازگرداند. از آن جا كه درافتادن با سختى‏ها تأثیرى در محو كردن سختى‏ها ندارد ، مى‏تواند تأثیر معكوس برجاى گذاشته ، حتّى بر میزان تنیدگى و فشار روانى فرد نیز بیفزاید.

ستیز با سختى‏ها تلاش بى‏حاصل است و این تلاش پیامدى جز رنج ندارد و رنج بى‏حاصل ، تنیدگى‏زاست . اگر تلاش انسان ، ثمربخش باشد ، رنج آن ، قابل تحمّل و بلكه شیرین خواهد بود ؛ اما اگر انسان ، تلاش خود را بى‏ثمر ببیند ، رنج آن نیز تحمّل‏ناپذیر و آزاردهنده خواهد شد.

امام علي ـ عليه السّلام ـ مي فرمايند: اگر صبر كني مقدّرات الهي بر تو جاري مي‌شود و مأجور خواهي بود و اگر بي تابي كني باز هم مقررات الهي بر تو جاري مي‌شود و گناهكار خواهي بود.(ميزان الحكمة، ج 6، حديث 10112)

و در حديث ديگر مي‌فرمايد: صبر تحقق نمي‌يابد مگر آن كه رنج ضد عادت را تحمل كني.(همان، حديث 10125.)

امام صادق ـ عليه السّلام ـ مي‌فرمايد: كم صبري رسوائي به بار مي آورد(همان، 10122)

و حضرت علي ـ عليه السّلام ـ مي‌فرمايد: هر كس صبر را رها كند

بي تابي هلاكش كند.(همان، 10121)

موضوع قفل شده است