جاودانگی در بهشت و جهنم

[=arial]

با اجازه استاد رئوف عزیز من هم پاسخی از نگاه قرآن را برای کاربر بزرگوار قرار میدهم امیدوارم قابل استفاده باشه

در ضمن از تاخیر به عمل آمده نیز عذر خواهی میکنم

از آيات قرآن کريم استفاده مى شود که هر کس مرتکب گناه و کار بدى شود ، جزاى آن را در قيامت خواهد ديد : «فمن يعمل مثقال ذرّة خيراً يره * و مَن يعمل مثقال ذرّة شرًّا يره » (زلزله ، 7 ـ مگر اين که توبه کند و در همين دنيا از گناه پاک شود و نقايص خود را با اعمال صالح جبران نمايد : «إلاّ مَن تاب و ءامن و عمل عملا صـلحاً فأولـئک يبدّل اللّه سيّـاتهم حسنـت و کان اللّه غفوراً رّحيما ; (فرقان ، 70) و يا اگر لايق شفاعت باشد ، مورد شفاعت قرار گيرد . قرآن کريم عده اى از کسانى را که شفاعت شامل حال آن ها نمى شود ، نام برده است .»(ر .ک : سوره مدثر ، 43 ـ 48 ).
امّا گنهکارانى که از فضل و رحمت بى پايان الهى استفاده نکنند و با بار گناه وارد قيامت شوند ، به ميزان جرم و گناهشان در جهنم مى مانند و آن گاه که از آلودگى و گناه پاک شوند ، وارد بهشت مى شوند . فقط عده اى همچون کافران و منافقان معاند براى هميشه در جهنم باقى خواهند ماند :
«إنّ اللّه جامع المنـفقين و الکـفرين فى جهنّم جميعاً» (نساء ، 140) ; «أولـئک أصحـب النّار هم فيها خـلدون» (آل عمران ، 116 و مجادله ، 17) همان گونه که بهشتيان براى هميشه در بهشت خواهند بود و وقتی که بهشتیان وارد بهشت موعود شوند دیگر خروج از بهشت معنا ندارد و تا ابد در بهشت خواهند ماند (ر .ک : پيام قرآن ، آيت الله مکارم شيرازى ، ج 6 ، ص 481 ـ 484)

بازم با اجازه جناب استاد رئوف و عذر خواهی از تاخیر

از روايات استفاده مى شود که چند گروه فرداى قيامت مى توانند شفاعت کنند و خداوند بزرگوار به خاطر آنها شفاعت شونده را مورد عفو و بخشش قرار مى دهد . از جمله آنها پیامبران الهی ؛ پیشوایان معصوم ٰ اصحاب راستین ؛ مومنان و اهل ایمان ؛ و شهداء بزرگوار هستند .
مثلا در حديثى از پيامبراکرم(صلى الله عليه وآله) مى خوانيم که آن حضرت فرمود : يشفع الشهيد فى سبعين انساناً من اهل بيته ; شفاعت شهيد در مورد هفتاد نفر از خانواده اش پذيرفته مى شود .»(. تفسير نمونه ، ج 25 ، ص 258 به نقل از سنن ابى داود ، ج 2 ، ص 15 )

در حديثى ديگر که مرحوم علامه مجلسى در جلد 100 ص 14 کتاب بحار آورده شفاعت شهدا درباره هفتاد هزار نفر پذيرفته مى شود ،

با بررسى آيات و روايات به دست مى آيد که شفاعت شونده شرايط و قيودى دارد که بدون تحقق آنها شفاعت امکان ندارد مثلا طبق آيه 28 سوره انبياء «و لايشفعون إلاّ لمن ارتضى ; کسى مورد شفاعت قرار مى گيرد که داراى مقام ارتضاء باشد .» يعنى کسى که مورد توجه خداوند متعال است و از او راضى و خشنود مى باشد . روشن است خداوند از کسى خشنود است که ارتباط خود را با خدا و اولياء الهى به طور کلى قطع نکرده باشد ، بلکه به خاطر داشتن ايمان و اعتقاد راستين و انجام اعمال صالحه پيوند خود را با خدا و اوليائش محفوظ مى دارد هر چند که مرتکب گناه هم شده باشد و يا طبق آيه 87 سوره مريم شخصى مى تواند مشمول شفاعت شود که داراى عهد الهى باشد .
«لايملکون الشفـعة إلاّ من اتّخذ عندالرحمـن عهداً ; آنها ، نه مى توانند از کسى شفاعت کنند و نه کسى از آنها شفاعت مى کند .» هر گونه رابطه با خداوند متعال ، و همينطور ارتباط با مکتب اولياى حق ، و هر گونه انجام اعمال صالحه را عهد الهى گويند بنابراين مفهوم آيه اينست که هر کسى که مؤمن باشد و آثار ايمان در تمام برنامه زندگيش آشکار باشد . لياقت شفاعت را دارد و همينطور شرايط ديگرى که ذکر کرده اند .

برای آگاهی بیشتر ر.ک :تفسیر نمونه؛ج 13 ؛ صفحات 135 و 136