جمع بندی مرگ یک امتحان الهی . . .
تب‌های اولیه
[="Indigo"]سلام ...
طبق آیات قران آدمی تو عمر کوتاهش از طرق مختلفی امتحان میشه ...
یعنی عدل الهی ایجاب میکنه که همه ی ادمها امتحان بشن و این امتحان مختص گروه خاصی نباشه... اما اینو میدونیم که امتحان های الهی یکسان نیستن ...
گاهی با فقر و نداری مال و فرزند ... گاهی هم با زیادی مال و فرزند ...
مرگ یکی از امتحان هاییه که مستقیم بهش اشاره شده تو قران ...
میشه توضیح بدین که این امتحان مال بازمانده هاست یا اونی که از دنیا رفته ؟
یعنی کسی که تو جوونی و درحالی که حتی بچه شو ندیده از دنیا میره ... این مسئله میتونه اون دنیا براش سودی داشته باشه؟
به هر حال باید فرقی باشه بین اون مرده ای که بعد هفتاد سال و دیدن همه چیز از دنیا میره با اونی که شب ازدواجش میمیره...[/]
با سلام
بدون شک همه انسانها طعم مرگ را خواهند چشید و از این عالم به سرای دیگری منتقل می شوند.
«كُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ وَ نَبْلُوكُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَيْرِ فِتْنَةً وَ إِلَيْنا تُرْجَعُونَ؛ هر نفسي طعم مرگ را مى چشد. و شما را با شرّ و خير آزمايش مى كنيم؛ و سرانجام بسوى ما بازگردانده مى شويد.» (الأنبياء: 35)
قبل از مرگ انسان به طرق مختلفی آزمایش می شود و تا وقتی که در این دنیاست مبتلای به امتحانات الهی است
"و لنبلونكم بشى ء من الخوف و الجوع و نقص من الاموال و الانفس و الثمرات و بشر الصابرين"
" الذين اذا اصابتهم مصيبة قالوا انا لله و انا اليه راجعون"
ما بطور حتم و بدون استثناء همگى شما را يا با خوف و يا گرسنگى و يا نقص اموال و جانها و ميوه ها مى آزمائيم ، و تو اى پيامبر صابران را بشارت ده (155) يعنى آنهائى را كه وقتى مصیبتی بايشان مى رسد ميگويند: (انا لله و انا اليه راجعون ) ما ملك خدائيم و بسوى او باز خواهيم گشت(بقره 157)
این موارد یعنی خوف و گرسنگی و نقص در ثمرات و نقص در جان ها هر کدام برای این انسان در حال حیات آزمایش و امتحان به حساب می آید تا جایی که خدا مرگ را به او بچشاند.
مواردی از جمله خوف و گرسنگی و نقص در ثمرات به وضوح نشان می دهد که این موارد در زمان حیات اوست اما آنجایی که می فرماید "نقص در انفس" به دو صورت می تواند تفسیر شود:
اول این که وقتی فردی به بیماری یا نقص عضوی دچار می شود جان او در مخاطره افتاده یا به تعبیر عرفی جان او کاسته شده است
این فرد گر چه هنوز زنده است اما به واسطه نقص در نفسش آزمایش می شود.
دومین تفسیر و احتمالی که در آیه می رود این که: یک مجموعه ای که با هم زندگی می کنند نفس های متعدد وابسته به هم با علقه و وابستگی های روحی خاصی درون یک جامعه یا خانواده زندگی می کنند که فوت هر کدام به منزله نقص برای کل آن مجموعه است و افراد آن مجموعه به واسطه مرگ این فرد آزمایش می شوند.
اما این که فرد برای مرگ خودش آزمایش شود مورد قبول نیست مگر این که گفته شود که که اگر خبر مرگ یک نفر به او رسید و گفتند که تو تا چند روز دیگر خواهی مرد او به این خبر امتحان شود و گرنه با وقوع مرگ زندگی دنیایی فرد به پایان رسیده و دیگر دار امتحان برای او نیست بلکه جایگاه حساب برای اوست.
به عبارت واضح تر فرد به خبر مرگ خود امتحان می شود نه به وقوع مرگش چرا که با مرگ فرد، دیگر جایگاهی برای امتحان نیست و کتاب عمل او بسته شده است.
یعنی کسی که تو جوونی و درحالی که حتی بچه شو ندیده از دنیا میره ... این مسئله میتونه اون دنیا براش سودی داشته باشه؟
نه خیر . چرا که دیدن و یا ندیدن فردی بچه اش را فرقی به حال آخرت او ندارد
آری اگر درد و رنجی به فردی بدون استحقاق وارد شود خدا در آخرت به او عوض آن درد و رنج ابتدائی اش را می دهد و الا کسی بر خدا حقی ندارد که من حتما باید بچه ام را ببینم یا نه.
دنیا مکان امتحان است و از زمانی که فرد به تکلیف می رسد تا هنگامی که از دنیا می رود باید امتحان پس بدهد و خدا زمانی برای قطع این امتحان معین نکرده و هر لحظه امکان دارد بگوید برگه های امتحانی بالا...
به هر حال باید فرقی باشه بین اون مرده ای که بعد هفتاد سال و دیدن همه چیز از دنیا میره با اونی که شب ازدواجش میمیره...
آری فرق هست بین این دو نفر .
ممکن است همین فرد هفتاد ساله با دیدن همه چیز دنیا وابسته به آن شود و گرفتار آن گردد و از پس امتحان های بعدی بر نیاید و بشود از رفزه های میدان دنیا و از طرف دیگرممکن است در این هفتاد سال عبادت خدا را بکند و بشود بنده خوب خدا و در صبر بر امتحانات الهی بشود از مقربین درگاه او.
آری هر دو این ها امکان دارد و از همه مهم تر این که فردی لذات این دنیا را می بیند اول این که باید جوابگوی نعمت هایی که در این مدت به او می دهند باشد و ثانیا باید منتظر زوال آنها و از دست رفتن آنها هم باشد مثلا همین فردی که هفتاد سال زندگی کرد و همه لذات دنیا دید باید منتظر زوال آن نعمات هم باشد و بر آن امتحان هم آزمایش می شود.
اصلا شاید سوال برعکس هم قابل طرح باشد چرا این فرد هفتاد ساله این قدر عمر کرد تا این همه آزمایش بشود و چرا مانند آن فرد 20 ساله نشد که زودتر برود و کمتر آزمایش بشود؟؟؟
جواب همه این ها همان است که عرض شد که انسان دائما در حال امتحان است و آن چنان برای آخرتش عمل کند که انگار امروز روز آخر ماندنش در این دنیاست و آنچنان برای دنیایش تلاش کند که انگار تا آخر در دنیا می ماند.
خدا به هیچ کس وعده نداده که شما فردا زنده هستی یا امروز خواهی مرد.
و به قول مثل معروف: " هر که بامش بیش برفش بیشتر"