توطئه معاویه در شهادت امام حسن علیه السلام

چون وفات امام حسن (عليه السّلام) نزدیک شد حسين (عليه السّلام) را فراخواند و فرمود: اى برادر هنگام جدائى من رسيده و من به خداى خود ملحق خواهم شد، و مرا زهر خورانيده‏اند و من خود مى‏شناسم آن كس كه مرا مسموم ساخته و مي دانم از كجا اين خيانت سرچشمه گرفته ، و خود در پيشگاه خداى عز و جل با او به مخاصمه‏ و داورى خواهم رفت، ترا بدان حقى كه من بر تو دارم سوگند مي دهم مبادا سخنى در اين باره بزبان آرى، و چشم به راه آنچه خدا در باره من پيش آورد باش، و چون من از دنيا رفتم چشم مرا بپوشان و مرا غسل ده و كفن نما، و بر تابوتم بنه و بسوى قبر جدم رسول خدا (صلی الله وعلیه وآله) ببر تا ديدارى با او تازه كنم، سپس به سوى قبر جده‏ام فاطمه بنت اسد ببر و در آنجا دفنم كن، و زود است بدانى اى برادر كه مردم گمان كنند شما ميخواهيد مرا كنار رسول خدا (صلی الله وعلیه وآله) بخاك بسپاريد، پس در اين باره گرد آيند و از شما جلوگيرى كنند، ترا به خدا سوگند دهم مبادا در باره من به اندازه شيشه حجامتى خون ريخته شود.
سپس در باره خاندان و فرزندان و آنچه از او بجاى ماند، و به آنچه پدرش امير المؤمنين (عليه السّلام) هنگام جانشينيش وصيت كرده بود همه را بآن حضرت عليه السّلام وصيت كرد، و شايستگى او را بجانشينى خود بمردم رساند، و شيعيان خود را بجانشينى آن حضرت راهنمائى فرمود و او را نشانه براى آنان پس از خود قرار داد.
و چون امام مجتبی(عليه السّلام)از دنيا برفت امام حسين (عليه السّلام)او را غسل داده كفن كرد، و آن حضرت را بر تابوتى نهاده برداشتند، مروان (كه حاكم مدينه بود) با دستيارانش از بنى اميه به يقين پنداشتند كه بنى هاشم مى‏خواهند او را نزد رسول خدا (صلی الله وعلیه وآله) دفن كنند، پس گرد هم آمدند و لباس جنگ به تن كردند، و چون حسين (عليه السّلام)جنازه امام را بسوى قبر جدش رسول خدا برد ، آنان با گروه خود بروى بنى هاشم در آمدند و عايشه نيز كه بر استرى سوار بود با ايشان پيوست و مى‏گفت: مرا با شما چه كار! ميخواهيد كسى را كه من دوست ندارم به خانه من درآريد؟ و مروان فرياد مي زد: آيا عثمان در دورترين جاى مدينه دفن شود و حسن(عليه السّلام) با پيغمبر (صلی الله وعلیه وآله) به خاك سپرده شود؟ تا من شمشير بدست دارم هرگز اين كار نخواهد شد! نزديك بود فتنه جنگ ميان بنى هاشم و بنى اميه در گير شود، ابن عباس جلوى مروان آمده گفت: اى مروان از آنجا كه آمده‏اى باز گرد زيرا ما نمى‏خواهيم بزرگ خود را كنار رسول خدا به خاك بسپاريم، بلكه ميخواهيم به وسيله زيارت او ديدارى تازه كند سپس او را به نزد جده‏اش فاطمه (بنت اسد) ببريم و چنانچه خود او وصيت كرده او را در آنجا به خاك بسپاريم، و اگر خود او وصيت كرده بود با پيغمبر (صلی الله وعلیه وآله) دفنش كنيم هر آينه مي دانستى كه تو ناتوان‏تر از آنى كه ما را از اين كار جلوگيرى كنى، لكن خود آن حضرت عليه السّلام داناتر به خدا و پيغمبر و نگهدارى حرمت قبر جدش بوده از اينكه خرابى در آن پدید آيد، چنانکه اين كار را ديگرى جز او كرد و بدون اذن آن حضرت (صلی الله وعلیه وآله) به خانه او درآمد، سپس ابن عباس رو به عايشه كرده گفت: اين چه رسوائى است اى عايشه! روزى بر استر، و روزى بر شتر! ميخواهى نور خدا را خاموش كنى و با دوستان خدا بجنگى، بازگرد كه از آنچه مي ترسى به دلخواه تو شده، و بدان چه دوست دارى رسيده‏اى و خداوند انتقام اين خاندان را بگيرد و گر چه پس از گذشت زمانى دراز باشد.
امام حسين (عليه السّلام) نيز فرمود: بخدا اگر سفارش حسن عليه السّلام نبود كه خونها ريخته نشود، و باندازه شيشه حجامتى خون بخاطر او نريزد هر آينه مي دانستيد چگونه شمشيرهاى خدا جاى خود را از شما ميگرفت، اينكه شما پيمانهاى ميان ما و خود را شكستيد، و آنچه ما براى خود با شما شرط كرديم تباه ساختيد، و (پس از اين سخنان) حسن (عليه السّلام) را آورده و در بقيع نزد قبر جده‏اش فاطمه دختر اسد بن هاشم بن عبد مناف به خاك سپردند.
ارشاد-ترجمه رسولى محلاتى ،ج‏2،ص:13 -16 با تلخیص و اضافات